Πλέον έχουμε γίνει ειδήμονες στα ελβετικά Youth Hostel, όπου συγκατοικούμε με νεαρούς και νεαρές κάθε εθνικότητας.
Αυτό είναι το εξαιρετικό στο οποίο περάσαμε τη νύχτα μας στη Λουκέρνη. Ας μην γκρινιάζουμε, ήταν ακριβώς απέναντι από ένα σουπερμάρκετ, στο οποίο κάναμε τις προμηθειες της ημέρας. Είχε και στάση λεωφορείου, το οποίο πήραμε για να πάμε στο κέντρο της πόλης.
Η Λουκέρνη βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Pilatus, το οποίο υποτίθεται ότι είναι διάσημο.
Ξεκινάμε τη διαδρομή μας προς το Interlaken. Βρισκόμαστε πλέον στην καρδιά των ελβετικών Άλπεων και προσπαθούμε να αποφασίσουμε, αν θα ακολουθήσουμε τις πινακίδες το Google maps.
Ποδηλατικές πινακίδες μας οδηγούν σε ωραίους, σκιερούς ποδηλατόδρομος δίπλα σε χειμάρρους κατεβάζουν πολύ νερό από τις κορυφές των Άλπεων
Όσο περισσότερο προχωράμε ανάμεσα στα βουνά, τόσο πιο συγκλονιστική γινεται η θέα γύρω μας. Το χρώμα των λιμνών, που διαδέχονταν η μία την άλλη, είναι σμαραγδί, προφανώς από τον αντικατοπτρισμό των βουνών που ανέβαιναν απότομα γύρω τους.
Κάτι τέτοιες φωτογραφίες έβλεπα στο Instagram και έλεγα, πώς θα γίνει να καταφέρω να πάω σε αυτά τα μέρη με το ποδήλατο, αλλά κάτι τέτοιο φάνταζε αδύνατο με δεδομένες τις υψομετρικές διαφορές αυτών των περιοχών. Ψάχνοντας ανακάλυψα ότι ακόμα και το πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι της Ελβετίας συνδέεται με σιδηροδρομική συγκινωνίας. Όταν στη διαδρομή μας προέκυπτε μπροστά μας βουνό, όλο και όλο που είπαμε να κάνουμε, ήταν περιμένουμε στον τοπικό σταθμό του τρένου το επόμενο τρένο που μας βόλευε.
Βέβαια το να βγάλεις το σωστό εισιτήριο στον έρημο σταθμό, δεν είναι πάντα η πιο απλή υπόθεση, και συχνά έπρεπε να ζητήσουμε την βοήθεια κάποιου άλλου επιβάτη που περίμενε, για να μας ξεμπερδέψει τα μυστήρια του αυτόματου εκδότη εισιτηρίων.
Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, οι ελβετοί χρεώνουν και θα ποδήλατα που μπαίνουν στο τρένο με εισιτήριο σχεδόν ισότιμο με το κανονικό εισιτήριο, αλλά δεν είχαμε κι άλλη λύση, δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβουμε στα 1000 m υψόμετρο με πετάλι.
Ναι, βρισκόμαστε στα 1000 m υψόμετρο, και πρέπει τώρα να κατέβουμε προς την λίμνη του Brienz. Το κομμάτι της κατάβαση είναι στενό, η κυκλοφορία πολύ πυκνή, δεν υπάρχει ποδηλατόδρομος και τα αυτοκίνητα τρέχουν πολύ στην απότομη κατηφόρα με τις στροφές.
Αλλά χαχαχα καταφέραμε και βγήκαμε ζωντανές από αυτό το roller coaster μέχρι το σημείο που υπήρχε έξοδος από τον δρόμο προς τα δεξιά για να μπούμε στα χωριουδάκια της κοιλάδας.
Χρειάστηκε να ντυθούμε καλά, όχι μόνο γιατί εκανε κρύο, αλλά και γιατί η κατηφόρα έτσουζε!
Φτάσαμε σόες και αβλαβής στην πανέμορφη λίμνη του Brienz με επείγουσα ανάγκη για καφές. Όπως έχουμε διαπιστώσει το να βρεις ένα καφέ ή έναν φούρνο στην Ελβετία είναι σχεδόν αδύνατο, ενώ αντίθετα στην Γαλλία και το πιο μικρό χωριό διαθέτει τη boulangerie του. Ευτυχώς η Brienzersee είναι τουριστικό μέρος με ακτοπλοϊκή σύνδεση με τα υπόλοιπα χωριά γύρω από την λίμνη, οπότε το όνειρο μας έγινε πραγματικότητα, καφεδάκι!
Όλες τις μέρες που ταξιδεύαμε στην Ελβετία, συναντήσαμε πολλά έργα οδοποιίας στους δρόμους, οι οποίοι φαίνεται ότι γκρεμίζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Έπρεπε κι εμείς να περιμένουμε υπομονετικά μαζί με τους οδηγούς των αυτοκινήτων να ανάψει το πράσινο φανάρι για να περάσουμε.