Πάντα πίστευα, ότι αν η Σαλαμίνα μπορούσε να ενωθεί απευθείας με τη στεριά, θα μετατρεπόταν σε ένα από τα ωραιότερα προάστια της Αττικής. Aπό την έξω της πλευρά έχει πυκνά πευκοδάση, πολύ συμπαθητικές παραλίες, ανθρώπους με φαντασία, πάρα πολύ ωραία κολπάκια και φιόρδ που μπορούν να γίνουν φανταστικά θέρετρα χωρίς πολύ κόπο! Μάλιστα ο κεντρικός όρμος της Σαλαμίνας, στρογγυλός σαν κουλούρι, είναι ένα κουκλί!
Έτσι λοιπόν εγώ η πονηρούλα κατεβαίνω συνήθως Κυριακή πρωί μέσα σε 30 λεπτά μέχρι το Πέραμα για να πάρω το φεριμπότ και να περάσω απέναντι. 2 ευρόπουλα. Το ποδήλατο δωρεάν. Μπορώ να παρκάρω το αυτοκίνητο όπου θέλω, αφού τώρα τελευταία το δημοτικό δωρεάν πάρκινγκ είναι σε αχρηστία λόγω έργων. Μάλιστα αν καμιά φορά πάω Σάββατο, όπου γίνεται λιγάκι περισσότερο της κακομοίρας, αφήνω το αυτοκίνητο στο κοντινό πλυντήριο αυτοκινήτων για πλύσιμο. Έτσι, και μου το προσέχουν και στο γυρισμό το βρίσκω να αστράφτει, πράγμα πολύ σπάνιο για το αυτοκίνητο μου.
Δεν θα ξεχάσω βέβαια ποτέ εκείνη την εξυπνάδα που έκανα, όταν εν μέσω καραντίνας και με το επιχείρημα ότι οι ποδηλάτες μπορούν να κυκλοφορούν σε όλο τον Δήμο Αττικής νομίμως, κατέβηκα με με το τρένο και το ποδήλατο μέχρι την Σαλαμίνα έκανα δηλαδή 2 h διαδρομή για να μάθω ότι μέσα στα φέριμπότ μπορούσαν να μπούνε αποκλειστικά και μόνο τα οχήματα των κατοίκων. Δεν μπόρεσα να καταλάβω καθόλου τη λογική αυτή, αλλά ούτε καμία άλλη κόβιντ λογική… Γύρισα πίσω με την ουρά στα σκέλια.
Πριν από πολλά χρόνια η Σαλαμίνα ήταν η πρώτη μου απόπειρα να γίνω μέλος μίας Ποδηλατικής Ομάδας και να μην γυρνάω σαν την άδικη κατάρα στα κακοτράχαλα δρομάκια της Ελλάδας. Βρήκα λοιπόν μία πολύ συμπαθητική ομάδα στο Facebook, με ενημέρωσαν ότι το ραντεβού μας ήταν 10 το πρωί στο Πέραμα για να πάρουμε το φεριμπότ και να περάσουμε απέναντι και ανασκουμπώθηκα. Η συγκεκριμένη ομάδα ήτανε κατασκηνωτική οπότε θα διανυκτερεύανε το βράδυ στο παλάτι του Αίαντα κοντά στα Κανάκια. Κανένα πρόβλημα, θα γύριζα εγώ μόνη μου με το φεριμπότ, άλλωστε δεν είναι και κανένα τεράστιο νησί.
Μια και δυο εγώ πολύ ακριβής στο ραντεβού 10 η ώρα να περιμένω τους υπόλοιπους. Με τα χίλια ζόρια η ομάδα μαζεύτηκε στις 12, περάσαμε απέναντι, άντε βρε παιδιά να ξεκινήσουμε την βόλτα μας, αλλά όχι, θα ψήσουμε καφέ τώρα που φτάσαμε στα Παλούκια. Γιατί να ψήσουμε καφέ βρε καμάρια μου, δεν μπορούμε να πάμε να αγοράσουμε ένα καφέ από τον διπλανό καφετζή, να υποστηρίξουμε και την τοπική οικονομία; Ούτε να το συζητάς φιλενάδα, εμείς είμαστε κατασκηνωτές και μαγειρεύουμε μόνο στα δικά μας σκεύη. Ανοίγουν τις τσάντες τους και να βγάζουν από μέσα καμινέτο, μαστραπαδάκι, νερό και καφέ και να φτιάχνουν επιτόπου στο λιμάνι το καφεδάκι τους, το πίνουν, και μετά βάρδα να ξεκινήσουμε. Στη διαδρομή σταματήσαμε για να αγοράσουνε νερό, μακαρόνια, να αλλάξουν λάστιχο, και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ε, όπως πολύ καλά υποθέσατε, δεν άντεξα, τους αποχαιρέτησα και είπα κάλιο μόνη μου και να κάνω το ρυθμό και την διαδρομή που θέλω παρά να χάσω όλη τη μέρα μου να νυχτώσει και εγώ ακόμα να έχω κάνει 5 km όλα κι όλα.
Όπως και νάχει η διαδρομή που φαίνεται πιο πάνω στον χάρτη είναι αρκετά εύκολη, σχεδόν χωρίς κανένα υψομετρικό. Όμως δεν καλύπτει καθόλου την πλευρά του νησιού που είναι πευκόφυτη. Αυτή έχει πάρα πολύ μεγάλη ανηφόρα μέσα στα πεύκα μέχρι να φτάσεις στα Κανάκια που έχει μία υπέροχη ταβέρνα, το Μελτέμι, την οποία επισκεπτόμαστε με τον άντρα μου τον Αντώνη αλλά μόνο με αυτοκίνητο.
Για πολλά χρόνια κάθε φορά που πήγαινα στη Σαλαμίνα καμάρωνα αυτό το γιοτ που είχε μπατάρει, αλλά τώρα πια το έχουν απομακρύνει.
Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
Η διαδρομή είναι σχεδόν σε όλο το μήκος της παραλιακή, είτε από ασφαλτόδρομο είτε σε προμενάντ, όχι παίζουμε, και με πολύ ωραία ψαροταβερνάκια παρακαλώ! Επίσης όσον αφορά τους φοίνικες ο Δήμαρχος δεν τσιγκουνεύτηκε…
Σε κάθε στροφή κρύβεται κι άλλο ένα φιόρδ, κι άλλο ένα σφουγγαράκι, κι άλλα βαρκάκια που έχουνε εξωκοίλει. Κάποιες από τις παραλίες από τη μεριά των Μεγάρων και της Ελευσίνας βέβαια έχουνε πολλά σκουπίδια, αυτό όμως που είναι πραγματικά άξιο απορίας και κάθε φορά με εκπλήσσει είναι ότι η θάλασσα είναι οπτικά πεντακάθαρη, διαφανή και κρυστάλλινη.
Αυτό το νησάκι στο βάθος με το διυλιστήριο επάνω του, ονομάζεται Λέρος! Σαν εκείνη τη Λέρο στην άλλη άκρη του Αιγαίου δηλαδή. Έχει και φωτίτσα στην καμινάδα! Κάντε κλικ στη φώτο για να δείτε που πέφτει αυτή η Λέρος.
Όχι δεν θα ρίξουμε σκουπίδια, promise! Την αγαπάμε την Κούλουρη…
Αυτό είναι ένα λιβάδι γεμάτο με άγρια ρόκα.
Και το μοναχικό σπιτάκι είναι το σπίτι που έμεινε για αρκετά χρόνια ο Άγγελος Σικελιανός.
Η διαδρομή από τα Σελίνια μέχρι το Αιάντειο έχει και παραθαλάσσιο χωματόδρομο.
Αν σας αρέσουν οι ποδηλατικές περιπέτειες στον Σαρωνικό, έχουμε καλύψει όλα τα νησάκια:
ΣΠΕΤΣΕΣ (coming soon)
Να και το ανυπέρβλητου ενδιαφέροντος βίντεο της μισής διαδρομής. Τότε που έκανα την υπόλοιπη δεν είχε ανακαλύψει το Relive.