3η μέρα: από το Exlau στο Au
Η διανυκτέρευση στο Gasthof in der Exlau ήταν καταπληκτική και το συστήνουμε ανεπανόρθωτα! Φάγαμε το φανταστικό μας πρωινό, χώσαμε στα polybag από 2 σάντουιτς, 2 κέικ και 2 βραστά αβγά η κάθε μια, κατά την προσφιλή μας συνήθεια και ορθώς επράξαμε, γιατί finding food and water on the way δεν είναι ακριβώς αυτονόητο. Και ξεκινήσαμε την πορεία της 3ης μας ημέρες δίπλα στο ποτάμι που έμειαζε περισσότερο με λίμνη και διανθιζόταν από υπέροχες οικογένεις κύκνων και ψιλόβροχο.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ : να έχετε μαζί σας σακουλάκια 🤪!
Η σημερινή μας διαδρομή θα κατηφόριζε προς το Linz, θα περνούσε από το Mauthausen και θα κατέληγε στο Au κάπως έτσι:
Παρ΄ όλο που το “Meteo” εξακολουθούσε να προβλέπει καταιγίδες, μετά από 2 μέρες στο δρόμο ήμαστε πλέον παλιές καραβάνες –και παλιές και καραβάνες no doubt!- οπότε δεν δώσαμε σημασία, το κεφάλι ψηλά και τα πόδια στο πετάλι. Είχα ψιλιαστεί και επιβεβαιώθηκε τελικά ότι οι μετεωρολογικές προβλέψεις δεν ισχύουν στις παραποτάμιες περιοχές, γιατί εδώ επικρατεί ένα απρόβλεπτο μικροκλίμα.
Ας απολαύσουμε λοιπόν αυτά τα μοναδικά ερημικά τοπία με τον ποδηλατόδρομο να περνάει μέσα από τα παραποτάμια δάση και χωριά, όπως δεν το συναντούμε πουθενά στην Ελλάδα.
Παντού πολύτεκνες οικογένειες κύκνων.
Ήμασταν στην αριστερή όχθη αλλά ας πάρουμε ξανά το ferry για την αντίπερα όχθη. 💡 TIP: Το πότε θα πάρει κανείς το καραβάκι είναι δύσκολο να το διακρίνεις στο google maps. Είναι σημειωμένο στο χάρτη-σεντόνι που μας έδωσαν στις πληροφορίες στο Passau, αλλά δεν βόλευε… Έτσι εμπιστευτήκαμε τις συμβουλές των συμπορευόμενων ποδηλατών και τη φαντασία μας, δεν χάσαμε το δρόμου ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, επιτυχία!
Και μία live μετάδοση, τόσο ερασιτεχνική, που εκνευρίζομαι ακόμα κι εγώ όταν τη βλέπω 👿!
Αυτό βέβαια που κυρίως μας βοήθησε να μην παρεκκλίνουμε ούτε μέτρο από την πορεία μας ήταν η εκπληκτική σήμανση που είχε κάνει η eurovelo6, με τις πράσινες ταμπελίτσες ✅με τον αριθμό έξι που υπήρχαν σε κάθε μα κάθε στροφή της διαδρομής. Αρκεί να μέναμε πιστοί σε αυτό το μονοπάτι και βρίσκαμε πάντα σε κοντινές αποστάσεις το ένα από το άλλο τις μαγικές ταμπελίτσες. Αυτό όχι μόνο μας βοήθησε να μείνουμε στην πορεία μας αλλά ανέβασε και την αυτοπεποίθησή μας.
Πολύ φιδογυριστό είναι αυτό το ποταμάκι τέλος πάντων.
Ουπς, χωριό εν όψη, για να δούμε, μήπως βρούμε κάπου να πιούμε ένα καφεδάκι!
Σιγά μην υπάρχει τίποτε ανοιχτό στα αυστριακά χωριά! Με το ζόρι πιέσαμε έναν ψήστη σε ένα χαμαιτυπείο να μας βάλει λίγο καφέ φίλτρο σε μία κούπα να τον ρημαδοπιούμε!
Τουλάχιστον τον ήπιαμε καθισμένες στην όχθη του ποταμού, ατενίζοντας με αισιοδοξία το απέναντι χωριουδάκι. Πλησιάζοντας προς το Linz τα βουνά έδωσαν τη θέση τους σε πεδιάδες.
Συγκλονιστικός αντικατοπτρισμός, λες και το ποτάμι δεν ρέει. Δεν το λες! Έτσι είναι! Ο Δούναβης εδώ δεν κυλάει, είναι λίμνη. Μυστήριο. Θα ρωτήσουμε να μάθουμε τί συμβαίνει ακριβώς.
Πεδιάδες με υπέροχα τοπία …
.. ίδια κι απαράλλαχτα…
… τόσο που αρχίσαμε να βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια!
Αλλά φτάσαμε στο Linz και ρίξαμε μία ματιά στον πολιτισμό, πριν ξαναβγούμε στις ερημιές!
Όπως είπαμε ο Δούναβης έχει σε διάφορα σημεία αυτά τα μικρά καραβάκια τύπου μπανιέρα ξύλινη, τα πορθμεία, τα οποία πηγαίνουν τους ποδηλάτες πέρα δώθε. Μάλιστα σε κάποιο σημείο είδαμε και μία τέτοια μπανιέρα που μετέφερε και αυτοκίνητο. Αυτή είναι και η μοναδική πιθανότητα να διασχίσεις το ποτάμι εκτός από τις ελάχιστες γέφυρες που υπάρχουν στις μεγάλες πόλεις ή στα σημεία που λειτουργούν υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Χρήσιμες, αλλά για τους ποδηλάτες παράγουν την εξής δυσκολία: πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθήσεις το ποδηλατικό μονοπάτι, το οποίο στις γέφυρες κάνει τεράστιες κούρμπες, περνάει από κάτω, φεύγει μακριά ξαναγυρίζει κοντά και γενικότερα δυσκολεύει λίγο την κατάσταση. Ειδικά στο Linz, σε αυτήν την υπέροχη μοντέρνα, σχεδόν διαστημική γέφυρα, που είχε και δύο φαρδιούς ποδηλατόδρομους δεξιά και αριστερά σε κάθε ρεύμα, για να βρούμε από που αρχίζει, και να βγούμε εκεί που τελείωνε, και να ξαναγυρίσουμε πίσω στο δρόμο μας, είδαμε και πάθαμε! Κάναμε τη γέφυρα δύο – τρεις φορές γύρω – γύρω.
Αυτή είναι πλατεία του Linz, τίποτε συγκλονιστικό, αλλά μια που ήρθαμε μέχρι εδώ είπαμε ότι αξίζει να φάμε ένα παγωτάκι. Είμασταν και λίγο γκολ μετά από τόσα χιλιόμετρα, και καθήσαμε στην όχθη του ποταμού που είχε ένα μεγάλο πάρκο με γκαζόν να κολατσίσουμε με τη μουσική υπόκρουση μιας συναυλίας που είχε κάποιο σχόλιο παραδίπλα.
Μετά από τη σύντομη σιέστα, πήραμε πάλι το δρόμο προς το Mauthausen, που σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής περνάει μέσα από τα χωριά. Σε πολλά σημεία της διαδρομής οι κάτοικοι σημειώνουν με αναμνηστικές πλακέτες το ύψος που φτάνουν τα νερά του ποταμού κατά τις διάφορες πλημμύρες.
Μετά από σχεδόν 60 χλμ φθάσαμε στο φριχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μauthausen, το οποίο βρίσκεται σε ένα οροπέδιο λίγο έξω από τη διαδρομή μας. 😢
Κλείνει στις 5 το απόγευμα, δεν το προλάβαμε ανοιχτό, όχι ότι θα άντεχα να μπω μέσα!
Και ένα πικρό μνημείο σε ένα πεζοδρόμιο, στην ανηφόρα για το Mauthausen.
Είχε αρχίσει να μπουμπουνίζει από μακριά. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει, άλλωστε ήταν περασμένες 6 και πήρε να νυχτώνει. Έπρεπε να βιαστούμε, πριν ανοίξουν οι ουρανοί στο κεφάλι μας.
Μετά από 70 χλμ φθάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας, το Camping Au an der Donau. Άλλος παράδεισος, που να το φανταστώ, όταν το έκλεινα! Ένα τεράστιο κάμπινγκ με λίμνες, παιδικές χαρές, εστιατόρια, όλα κάτω από ψηλά δένδρα, πάνω στο γκαζόν. Έξω από το κάμπινγκ είχε ένα μικρό ξενώνα με 6 δωμάτια και ένα απλό εστιατόριο.
| Camping Au an der Donau | 81,5 € |
Ώρα για μπύρα.
Και για να έχουμε το overview: