Η Νάξος ήταν ένα ποδηλατικό όνειρο στις άχαρες, χειμωνιάτικες νύχτες του lock-down και μου χάρισε μέσα σε δύο μέρες χίλιες υπέροχες σταγόνες παρηγοριάς για να αντέξω την καθημερινότητα της επόμενης καραντίνας.
Μη φανταστείτε ότι έκανα το γύρο του νησιού ή ότι σκαρφάλωσα μέχρι την Απύρανθο. Μόνο την δυτική ακτογραμμή κατάφερα να εξερευνήσω, αλλά το έκανα καθώς πρέπει, σπιθαμή προς σπιθαμή. Εδώ ο χάρτης της διαδρομής, 62 χλμ. Η διαδρομή προς την Αγιασσό ήταν όλη flat, η επιστροφή όμως από το Σαγκρί και τις Εγκαρές ήταν ένα 500αρικάκι ανέβα-κατέβα.
Ντροπή να έχω φθάσει στην 5η δεκαετία της ζωής μου χωρίς να έχω πατήσει το ποδάρι μου σε ένα από τα ομορφότερα νησιά των Κυκλάδων. Αλλά δεν ντρέπομαι καθόλου να ομολογήσω, ότι βρήκα τις παραλίες της Νάξου πολύ ομορφότερες από τις παραλίες στο Κουφονήσι, λιθοβολήστε με, όμως δείτε πρώτα τα ντοκουμέντα!
Πρώτη-πρώτη μπήκα στο «Νήσος Δήλος», που δεν πήγαινε στην Δήλο αλλά στη Νάξο. Εγώ με το ολοκαίνουργιο ποδηλατάκι μου να καμαρώνω χωρίς αύριο και το πλοίο να σφυρίζει την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού.
Το καράβι βέβαια έπιανε πολλά λιμάνια πριν τη Νάξο κι εγώ είχα μία τρομερή ανησυχία ότι θα μου έκλεβαν το τέλειο, φανταστικό και αγαπημένο μου δίτροχο. Γι’ αυτό κάθε φορά που το καράβι έριχνε κάβο, κατέβαινα στο γκαράζ και καθόμουνα δίπλα στο ποδήλατο μη μου το κλέψουν. Εννοείται ότι το είχα δέσει με πολύ γερή αλυσίδα (φαίνεται στη φώτο, ασήκωτη!!!), το είχα σκεπάσει και είχα πάρει από πάνω όλα τα χρειαζούμενα. Αλλά και πάλι είχα την ανησυχία…
Ο μεγάλος γαλάζιος βόλος μας έχει αμέτρητα μαγευτικά μέρη και μερικά από τα πιο θαυμαστά βρίσκονται εδωνά στη γειτονιά μας. Είμαι τυχερή που μπορώ ποδηλατώντας να τα επισκεφθώ και μετά να γράφω αυτά τα κακομοίρικα αρθράκια, για να ξαναζώ την ανατριχίλα της στιγμής. Κάνω τις αναμνήσεις μου εκρήξεις και τις εκτοξεύω στο άπειρο, γιατί οι αναμνήσεις είναι η χαρά της ανοησίας. Ζητώ συγγνώμη για το ναρκισσισμό που κρύβει αυτή η διαδικασία, διότι σιγά μην ενδιαφέρεται κανείς για τις ξένες διακοπές!
Όλα τα ξενοδοχεία ήταν κλειστά την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου 2021, φουλ εργασίες όμως για να υποδεχθούν τους mid-covid τουρίστες. Ολομόναχη εγώ στη Νάξο, παρέα με την ασυγκράτητη ομορφιά του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου. Είχα συντροφιά μου στα έρημα παραλιακά μονοπάτια τα τζιτζίκια, τους στίχους του Ελύτη και καταρράκτες από βουκαμβίλιες.
Η Νάξος είναι φωτεινή σαν Κυκλάδα. Παραλίες σε αφθονία η μία μετά την άλλη, ατελείωτες και πανέμορφες. Άνθρωπος πουθενά, άλλωστε ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που λειτουργούσαν πάλι τα καράβια από τον Πειραιά.
Φημίζεται για τις πατάτες της, αλλά στις ταβέρνες σερβίρουν πατάτες φρίτες.
Φημίζεται για τη ναξιώτικη γραβιέρα της, και μπορώ να επιβεβαιώσω ότι κάνοντας ποδήλατο μέσα στα χωράφια της Νάξου όντως είχε πολλά βουστάσια, μύριζε παντού γιδίλα, αγελαδίλα και γουρουνίλα. Οπότε μία γραβιέρα όλο και θα την φτιάχνουν. Βέβαια επειδή εγώ είμαι κοσμογυρισμένη ξέρω ότι το όνομα γραβιέρα προέρχεται από ένα ελβετικό χωριό, το Gruyères που έχω πάει. Συγκλονιστικό ε;
Η Νάξος είναι μοσχομυριστή. Μοσχοβολάει η αλμύρα της θάλασσας, το ιώδιο από τα κύματα, οι ολάνθιστοι κήποι.
Σμαραγδένιες και μοσχοβολιστές παραλίες μέσα σ’ ένα πρώιμο καλοκαίρι που προσπαθούσε να ορθοποδήσει στο κατόπι της φρικτής πανδημίας που το τσάκισε.
Με τη σειρά οι παραλίες έχουν ως εξής:
Άγιος Γεώργιος, μέσα στην πόλη της Νάξου.
Άγιος Προκόπιος, μετά το αεροδρόμιο κρυμμένος πίσω από τις αμμοθύνες
Αγία Άννα
Μάραγκας
Πλάκα
Ορκός
Μικρή Βίγλα
Κάβος
Καστράκι
Γλυφάδα
Αλυκό
Πυργάκι
Αγιασσός
Εκεί λίγο πριν την Αγιασσό στο τέρμα της διαδρομής μας μπορούμε να θαυμάσουμε άλλο ένα γιαπί του ελληνικού μεγαλείου. Έτσι για να μου χαλάσει τη διάθεση!
Θέλω να καταθέσω, ότι σε αυτή την παραλία όπου δεν υπήρχε απολύτως κανένας λουόμενος, είπα να κάτσω να ξαποστάσω στο λιοπύρι – η ταλαίπωρη ποδηλάτισσα- και βρήκα κάτι σαν αντίσκηνο που πρόχειρα είχε στήσει κάποιος. Ωραία σκιούλα, σκέφτηκα, μέσα στην ερημιά δεν θα ενοχλήσω να καθίσω… στρώθηκα λοιπόν με την ποδηλατική οικοσκευή μου, project δηλαδή, και ετοιμάστηκα να πάρω έναν υπνάκο μέχρι να πέσει λίγο ο ήλιος… αμ δε… τσουπ εμφανίστηκε η οικογένεια που διεκδικούσε το τσαρδάκι και με έδιωξαν!!! και έμεινα εγώ στον ήλιο αχ, δεν έχει και δένδρα αυτό το νησί να πάρει! 3 χιλιόμετρα παραλία κι εγώ έπεσα στο κατειλημμένο.
Φθάσαμε στο τέρμα και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Επειδή δεν είχα διαβάσει πολύ καλά τα υψόμετρα του χάρτη, αποφάσισα να γυρίσω από τον πάνω δρόμο για να δω και μία άλλη διαδρομή απ’ τα μεσόγεια! Κομματάκι ανηφοριά. Όλοι ξέρουμε πόσο πλάκα έχει η ανηφοριά, όταν έχεις κάνει ήδη 30 km με ντάλα ήλιο. Μπορώ βέβαια να πω ότι η θέα με αποζημίωσε.
Επιπροθέτωςςςςςς εκεί που έκανα ποδήλατο στην ερημιά και στο λιοπύρι, ξαφνικά σταματάει δίπλα μου ένα αυτοκίνητο και κάποιοι γνωστοί μου φωνάζουν «βρε ποια τρελή θα μπορούσε να κάνει ποδήλατο μέσα στο καταμεσήμερο εδώ πέρα; Γεια σου Ειρήνη καραμπουζουκλού»!
Το βραδάκι βγήκα μία βόλτα στο Κάστρο της Νάξου, τσα!
Αυτές οι Κυκλαδίτικες Καστροπολιτείες μου παίρνουν το μυαλό. Κάθε νησί κι ένα κομψοτέχνημα. Και το Κάστρο της Νάξου το συγκαταλέγω ανάμεσα στα πιο ωραία! Πανέμορφα αρχοντικά με υπέροχα δρομάκια, καμάρες και μαρμάρινα σκαλοπάτια από την Ενετοκρατία, με τη μουσική υπόκρουση των γρύλλων.
Κανονικά συμβαίνει το αδιαχώρητο εδώ. Παντού καταστήματα που πουλάνε ότι μπορείς να φανταστείς, μπαρ και ταβέρνες αλλά τώρα μπόρεσα να την απολαύσω έρημη και μαγευτική.
Έκλεισα τη βόλτα μου σε ένα μνημειώδες καφέ μέσα στην παλιά σχολή των Ουρσουλίνων, η οποία έχει αναπαλαιωθεί σαν μικρό μουσείο. Very very special! 1739 terasse café δείτε θέα!
Την επόμενη μέρα εγώ και το αλογάκι μου επιβιβαστήκαμε στον περίφημο Σκοπελίτη που συνδέει τη Νάξο με το Κουφονήσι.
Κάνει πάνω από δυόμιση ώρες, το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ και πιάνει Σχοινούσα και Ηρακλειά. Άντε πάλι να κατεβαίνω στο γκαράζ να προστατεύω το ποδηλατάκι από τους επίδοξους κλέφτες που βέβαια δεν εμφανίστηκαν γιατί με φοβήθηκαν.
Έχοντας λοιπόν περάσει τόσες ώρες να φυλάω καραούλι στο γκαράζ των φέρρυ μποουτ, δικαιούμαι να εκφράσω μία απορία: Οι παραγωγοί παραδίδουν τα εμπορεύματά τους στο πλοίο για να τα παραλάβουν οι μαγαζάτορες στα βραχονήσια της άγονης. Μέσα στο γκαράζ είχε καφάσια με γιαούρτια, γάλα και άλλα ευπαθή προϊόντα που έμενα για ώρες στους 80 βαθμούς. Ήμουν εκεί και τα έβλεπα… Έτσι πάει το σύστημα;;;
Νάμαι στο Κουφονήσι. Με ποδήλατο. Ανέκδοτο; Σχεδόν. Όπως τότε που πήγα με το ποδήλατο στο Λιχαδονήσι, χιχιχι! Όλο δύσκολα challenges βάζω στον εαυτό μου. Μην γελάτε καθόλου, διότι το δωμάτιο που βρήκα να διανυκτερεύσω ήταν ακριβώς δίπλα στο ποδηλατάδικο του νησιού, αμ’ πως.
Για να είμαι σωστή traveler, έκανα το γύρο του νησιού και με το ποδήλατο και με τα πόδια. Και ήμουν ολομόναχη. Έχω και αποδεικτικές φωτογραφίες! Άσε που ψιλόβρεχε.
Βούτηξα σε όλες τις παραλίες του νησιού (τρεισήμισι τον αριθμό) και δεν τολμάω να πω τη γνώμη μου, η οποία μετράει αφού είμαι παραλιογυρισμένη τρομάρα μου- ούτε να βάλω βαθμολογία, γιατί θα με αφορίσουν οι φανατικοί κουφονησιώτες.
Τί τα θέλεις, η ομορφιά μιας παραλίας εξαρτάται από την συμπυκνωμένη ευτυχία που έχεις νιώσεις βυθίζοντας τις καυτές αναμνήσεις σου στη άμμο της, οπότε ποιά είμαι εγώ να την βαθμολογήσω;
Και μετά πληροφορήθηκα ότι τα Κουφονήσια λέγονται έτσι επειδή είναι πολύ κούφια από κάτω. Μα τι νόμιζα; Η γεωλογική σύσταση των Κουφονησίων αποτελείται από στρώματα μαργαϊκών, ασβεστόλιθων και ψαμμιτών. Άκουσα βέβαια κι άλλα κουτσομπολιά σχετικά με τα πετρώματα στις γύρω βραχονησίδες που κάποτε ήταν γεμάτες αρχαία και τώρα είναι γεμάτες τρύπες αλλά δεν θα τις διασταυρώσω γιατί δεν ξεύρω!
Αξημέρωτα φεύγει το Φέρρυ Μποόυτ για Πειραιά…
Αποχαιρέτησα το μαργιόλικο Κουφονήσι, πήρα το πλοίο της επιστροφής και μαζί πήρα το νέο Καλοκαιρινό Spotify list μου με τα παρακάτω χιτάκια:
- Τζιτζίκια
- Γρύλλοι
- Κυματάκια
- Μελτέμι
- Άνοιγμα Μπύρας
- Πούλια από τάβλι
- Σφύριγμα πλοίου
- Πανιά βάρκας που ανεμίζουν
- Νερό πηγής
Μου λείπει άλλο ένα για να τα κάνω 10, ποιος θα μου δώσει καμιά καλή ιδέα;
(Επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πήγα αυτό το ταξίδι και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια τις παραλίες, ζητώ συγγνώμη αν έχω κάνει λάθος στα ονόματα, βοηθήστε με σας παρακαλώ να τα διορθώσω!)
ΝΑΞΟΣ Αναζητώ το καλοκαίρι που δεν έζησα τις άπειρες εκτάσεις από αφρό και καμένη ζάχαρη φρεσκοκομμένο κάρδαμο κι ατέλειωτο ουρανό. Τα πόδια μου ν’ απλώσω και ν’ αγγίξω τα ελέη της Αφροδίτης. Κι αν τη βελούδινη επιφάνεια της νοστάλγησα η απουσία της σημάδι μου ‘δώσε να καταλάβω την εξουσία της στο κορμί μου. Δεν έχω παρά τα βλέφαρα να κλείσω και στην ακτή της Νάξου να βρεθώ να κυνηγήσω την διαφάνεια των ηλιαχτίδων να κλάψω βλέποντας το λιόγερμα πίσω απ’ του Φοίβου τους ξανθούς βοστρύχους. Λικνίζομαι τώρα στα κύματα της Όστριας στους στίχους του Αιγαίου στην ηλιατορική καρδιά μου. 7.1.85