(Σημείωση για αναγνώστες-ποδηλάτες: κάποιες φωτογραφίες έχουν links και παραπέμπουν στο google maps για όποιον θέλει να δει, πού ακριβώς βρίσκεται το εικονιζόμενο σημείο.)
Favorite προορισμός όλων των ποδηλατόβιων το Φθινόπωρο είναι ο γύρος των οινοποιείων της Νεμέας. Είναι η εποχή που ανοίγουν τα βαρέλια από τα ντόπια Beaujolais nouveau και Heurigen -τα λέω αυτά για να κάνω την έξυπνη, ότι βεβαίως ξέρω από ευρωπαϊκά κρασιά, ενώ εγώ πίνω μόνο ταπεινό μοσχοφίλερο. Μόνο μία ώρα και κάτι οδήγημα για να βρεθεί κανείς από την Αθήνα στα αρχαία βοσκοτόπια της Νεμέας που τα νέμονται σήμερα με τόσο ωραίο τρόπο οι οινοποιοί αξίζει, και θα εξηγήσω αμέσως τους λόγους με αποδεικτικά στοιχεία και φωτογραφικά ντοκουμέντα:
Θα αφήσω το αυτοκινητάκι μου έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νεμέας για να μου το προσέχουν οι γάτες. 4€ το εισιτήριο για να επισκεφθούμε (α) τον αρχαιολογικό χώρο, (β) το Μουσείο και (γ) το στίβο που είναι λίγο παραπάνω. Καθημερινά: 8:00 – 15:00 (Εκτός Δευτέρας). Παρέα με την ποδηλατική μέντορά μου που δεν θέλει να λέω το όνομά της γιατί ποδηλατεί ινκογκνίτο, ξεκινάμε την περιήγησή μας από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι το μέλλον.
Επειδή έχω πετριά με τα αρχαία θα εντρυφήσω στον ηλεκτρισμένο αυτό χώρο που τα μυκηναϊκά χρόνια για λίγες μέρες συγκέντρωνε χιλιάδες προσκυνητές, οι οποίοι ερχόντουσαν για να τιμήσουν τους θεούς. Όπου χαρά…
Η ΑΡΧΑΙΑ ΝΕΜΕΑ
Τόσο γκράντε κτίριο για μία φορά το χρόνο αγώνες δεν δικαιολογείται. Πρέπει να μάθω την αλήθεια! Φακτάκια, όχι μύθοι περί Δία, Ηρακλή και Οφέλτη κλπ. Και μάλιστα με διάρκεια ζωής για λίγα χρόνια μόνο γιατί μετά ο ναός ξεχάστηκε και τα Νέμεα διακόπηκαν. 
Νέμεα, Πύθεια, Ολύμπια, Ίσθμια το γκραν σλαμ της αρχαιότητας. Από τον περίφημο archeostoryteller έμαθα, ότι όποιος αθλητής κέρδιζε το γκραν σλαμ και των τεσσάρων αγώνων ονομαζόταν περιοδονίκης. Θέλω να ξέρετε ποιος ήταν ο Ναδάλ και ο Φέντερερ της εποχής, μην τα περνάμε όλα στο ντούκου… (σσσστ ένας από αυτούς τους περιοδονίκες ήταν ο Διαγόρας ο Ρόδιος, μπαμπάς της Καλλιπάτειρας, τώρα βγαίνει το νόημα ε;)
Ο Ναός είναι εντυπωσιακός, το Μουσείο επίσης αλλά επειδή αυτό εδώ είναι ένα ποδηλατικό παραμύθι, αναρωτιέμαι αν πρέπει να εμβαθύνω σε αρχαιολογικά δεδομένα χωρίς να κουράσω τους ευσεβείς αναγνώστες μου και τους ωθήσω να εκστομίσουν κακά λογάκια για το άτομό μου.
Μπα δεν μπορώ να αντισταθώ. Αν δεν τα γράψω θα τα ξεχάσω. Και επειδή σίγουρα κάποτε θα έρθει μία περίοδος στη ζωή μου, προσωρινή ή μόνιμη, που δεν θα μπορώ να κάνω ποδήλατο, αυτές οι αναμνήσεις θα με συντροφεύουν. Άσε που στο πίσω μέρος του Αρχαιολογικού χώρου έχουν αφήσει σε περίοπτη θέση το εργαστήριο αναστήλωσης των μαρμάρων με πολύ ενδιαφέροντα φωτογραφικό οδηγό.
Καταπώς φαίνεται, ένας σπουδαίος αρχαιολόγος που τον έλεγαν Στέφανο Μίλλερ, αφιέρωσε τη ζωή του στην αναστήλωση αυτού του ναού, που τον περιέλαβε με 3 κολώνες και σήμερα στέκονται ολόρθες 9 και περιμένουνε κι άλλες στην ουρά.
Αφού περιδιαβαίνουμε μαγεμένες τη κοιλάδα του ναού και κάνουμε ένα ταχύρρυθμο course αρχαιολογίας στο Μουσείο, καβαλάμε τα ποδηλατάκια μας για να πάμε στο Στάδιο περίπου μισό χιλιόμετρο πιο πάνω.
Όπως λένε, τα Νέμεα ξεκίνησαν το 573 π.Χ. και διεξάγονταν κάθε δύο χρόνια, τη δεύτερη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο, προς τιμήν του baby Οφέλτη, γιου του βασιλιά Λυκούργου, που βρήκε φρικτό θάνατο από δάγκωμα φιδιού. Για αυτό και οι Ελλανοδίκες ήταν ντυμένοι στα μαύρα.
Το στάδιο χτίστηκε σχεδόν 3 αιώνες μετά το ναό ανάμεσα στις δυο φυσικές κοιλότητες στους λόφους που βρίσκονται κοντά στο ιερό. Στο ένα κοίλωμα έφτιαξαν το στίβο, ο οποίος είχε μήκος 178 μ και πλάτος 23 μ ότι νάναι δηλαδή, σκοτωνόντουσαν οι αναβάτες με τα άρματα για να πάρουν την κοφτή στροφή.
Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από αγριοσέλινο που ήταν και spicy και έμοιαζε κάπως έτσι:
Τώρα τί στεφάνι μπορείς να κάνεις με αγριοσέλινο; Σούπα να κάνουμε, μπλάστρι να κάνουμε αλλά στεφάνι;
Στην ανατολική πλευρά του στίβου υπήρχε ξύλινη εξέδρα για τους κριτές, και οι 30.000 θεατές καθόντουσαν στις πλαγιές, μιλάμε για πολύ ποπ κορν. Γύρω γύρω από το στίβο υπήρχε ένα αυλάκι με νερό για να βρέχουν της επιφάνειας του στίβου, ήταν πολύ μπροστά οι άνθρωποι, σιγά μη σηκωνόταν κουρνιαχτός.
Αυτή η θολωτή σήραγγα σχεδόν 40 μ οδηγούσε στα αποδυτήρια.
Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε από κοντά τον μεγαλύτερο αμπελώνα των Βαλκανίων 25.000 ολόκληρα στρέμματα στην κοιλάδα της Φλιασίας με δεκάδες πανέμορφα μονοπάτια που διασχίζουν τα αμπέλια.
Σε όλη τη διαδρομή δεξιά και αριστερά συναντάμε οινοποιεία με γνωστά και άγνωστα ονόματα, με βιολογικές ετικέτες και με μυρωδιές βουνών από τσάμπουρα να εξαχνώνονται στη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα και να μεθάνε τους περαστικούς. Συνειδητοποιούμε ότι οι ρόδες μας τσουλάνε εκεί που κυλούσαν οι ρόδες των χλιδάτων μυκηναϊκών αρμάτων και συγκλονισμένες πορευόμαστε δίπλα στα φαντάσματα των Μυκηναίων αρχόντων, εκείνου του στριμμένου προπάππου του Αγαμέμνονα, να και η κλαψιάρα θεία της Κλυταιμνήστρας, τσουπ εμφανίζεται και ο μικρανεψιός του Πηλέα με την παρέα του που πάνε σε συμπόσιο. Με αυτή την κοσμοσυρροή στη διαδρομή μας αναγκαζόμαστε να κόψουμε δεξιά γιατί θα μας πατήσει κανένα άρμα.
Αφού ήταν Σάββατο μεσημέρι, τα περισσότερα οινοποιεία ήταν κλειστά, αλλά πετύχαμε το Οινοποιείο Νικολάου στη φάση που είχαν τελειώσει με την εμφιάλωση και έπλεναν τα βαρέλια. Δείτε τί μας είπαν:
Τα αμπέλια τον Οκτώβριο έχουν πάρει ένα κάστανο-κόκκινο χρώμα.
Περνάμε μέσα από το χωριό Αηδόνια και φθάνουμε σε ένα μικρό παράδεισο με καταρράκτες κάτω από τα πλατάνια.
Γειααααααααα
Μικρό διάλλειμα στο ποταμάκι κάτω από τα πλατάνια
ΟΙ ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΙΩΝ
Αγκομαχάμε σπρώχνοντας τα ποδήλατα στον απότομο χωματόδρομο και φανταζόμαστε ότι θα βρούμε ένα περιφραγμένο και οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο, αλλά συναντάμε ένα ξέφραγο ελιοχώραφο με μια ταμπέλα και τίποτε άλλο. Τάφοι πουθενά. Το τράβηξα και βίντεο για απόδειξη του παθήματός μας.
Δείτε το βίντεο: Μπήκα μέσα σε έναν τάφο παρόλη την κλειστοφοβία μου!
Πολύ απότομος χωματόδρομος για να φθάσουμε στους τάφους.
Αφού μείναμε άναυδες από αυτά που συναντήσαμε, μία έρευνα στο διαδίκτυο με έφερε αντιμέτωπη με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αρχαιοκαπηλίας. Είκοσι θαλαμοειδείς τάφοι ο ένας δίπλα στον άλλο, σκαμμένοι μέσα στο έδαφος, φιλοξένησαν σεμνά τους νεκρούς τους για 30 αιώνες, μέχρι να τους πάρουν πρέφα οι αετονύχηδες, εδώδιμοι και αποικιακοί, και να τους κάνουν φύλλο και φτερό. Μόνο δύο-τρεις τάφοι ξέφυγαν από τους αρχαιοκάπηλους που βρέθηκαν γεμάτοι με οστά, αγγεία, ειδώλια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα που προλάβαμε και θαυμάσαμε στο Μουσείο. Πολλά από τα κλεμμένα αναδύθηκαν προς πώληση στη Νέα Υόρκη το 1993. Η Ελληνική Πολιτεία διεκδίκησε το προς πώληση σύνολο και πέτυχε την επιστροφή του, καθιστώντας τα κινητά αυτά ευρήματα από τα Αηδόνια τη σημαντικότερη, ίσως για τα ελληνικά δεδομένα, περίπτωση επαναπατρισμού παράνομα εξαχθέντων αρχαιοτήτων (κάπου τα διάβασα αυτά ε; Μα δε θυμάμαι πού) Πρόκειται για ένα μοναδικό αρχαιολογικό σύνολο από 312 κομμάτια του 1500 π.Χ. (χρυσά δαχτυλίδια, σφραγίδες, σφραγιδόλιθοι από στεατίτη, αμέθυστο και αχάτη, χρυσά κοσμήματα και χάντρες από ημιπολύτιμους λίθους κ.α.) που σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Νεμέας.
ΤΑ ΔΙΑΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΒΟΛΙΑ
Αισθανόμαστε λίγο τυμβωρύχοι, δεν έχουμε μπει δα σε τάφο ξανά στη ζωή μας, creepy, και καθώς κινάμε να επιστρέψουμε στον πάνω κόσμο, μας βρίσκει η κατάρα του ποδηλάτη. Τριβόλια. Καταστροφή! 
Πενήντα καρφάκια στο ένα λάστιχο και πενήντα στο άλλο! Η φίλη μου είχε προνοήσει να έχει και τσιμπιδάκι των φρυδιών μαζί της, ειδικά για αυτή τη δουλειά. Φευ! Το λάστιχό της μέχρι να γυρίσουμε πίσω στο χωριό ήταν πίτα. Μας έσωσε όμως ο αφρός που έχουμε πάντα μαζί μας και συνεχίσαμε απτόητες τη βόλτα μας, γιατί το ταξίδι μας είχε και επιβράβευση. Small parenthesis για να πω, ότι αναζητώντας μία φωτογραφία στο διαδίκτυο για το καταρραμένο τριβόλι, είδα ότι αναφέρεται παντού ως το viagra των ελληνικών αγρών, έτσι εξηγείται που μας γ*&*^*@ το λάστιχο.
Και ήρθε η ώρα για το φαγητό μας, το οποίο κάτω από φυσιλογικές συνθήκες είναι ένα σάντουιτς που το τρώμε οκλαδών στη μάντρα μιας εκκλησούλας in the middle of nowhere. Σήμερα όμως έχουμε μεγαλεπίβολα σχέδια. Μία φίλη μού είχε σφυρίξει εδώ και χρόνια ότι στην Νεμέα υπάρχει ένα high caliber εστιατόριο, ο Σοφός, με σπουδαία κουζίνα και ακόμα πιο σπουδαία κάβα. Βρίσκεται κρυμμένο μέσα στην πόλη της Νεμέας και περάσαμε από μπροστά του δυο φορές χωρίς να το δούμε, αφού δεν έχει ταμπέλα, μέχρι που προσέξαμε τα Cayenne και τα Hammer που ήταν παρκαρισμένα και λέμε “εδώ είμαστε” έχουμε έρθει στο σωστό μέρος με το σωστό όχημα. Παρκάραμμε λοιπόν κι εμείς όλο καμάρι τα δίτροχά μας, βγάλαμε κράνη, γάντια, γυαλιά και κάτσαμε κορδωμένες να απολαύσουμε. Και απολαύσαμε indeed. I strongly recommend it!!!
Λίγο πριν πέσει ο ήλιος, ξεκινήσαμε την ανηφόρα της επιστροφής προς την Αρχαία Νεμέα.
Ευτυχώς είχαμε πιει μόνο δύο ποτηράκια από το εξαιρετικό μοσχοφίλερο Νικολάου -εκεί που έπλεναν τα βαρέλια στο βιντεάκι- και αντέξαμε… με στάσεις.
Να και η διαδρομή μας σε βίδεο:
Φθάσαμε στο πάρκινγκ του Μουσείου, οι γάτες που φύλαγαν το αυτοκίνητο έκαναν καλή δουλειά και το βρήκαμε άθικτο, φορτώσαμε τα ποδήλατα και πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, κάναμε μία στάση στο οινοποιείο Παπαϊωάννου για να φορτώσουμε και πολύχρωμα Αγιωργίτικα. Prosit!
(Είναι οφθαλμοφανές, ότι όλες τις φωτογραφίες -εκτός από τα τριβόλια- και τα βίντεο τα έχω τραβήξει εγώ με κινητό, σχωρνάτε με σας παρακαλώ…)
Και για τους fan της ποδηλασίας στην Πελοπόννησο: