Φραγκοσυριανή ποδηλάτισσα

Κοιμόμουν ήσυχη τόσα χρόνια, νομίζοντας, ότι το όνομα Σύρος έχει να κάνει με το «σέρνω», αλλά η κυρία Γουικιπίντια με πληροφόρησε, ότι προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του νησιού, τους Φοίνικες και τη λέξη «Σουρ» ή «Οσούρα» που σήμαινε «βραχώδης» στα αρχαία Φοινικικά. Κρατήστε αυτή την πληροφορία, θα πέσουμε στην ανάγκη της καθ’ οδόν!

Φτάσαμε (εγώ και το Blue Star) στην Ερμούπολη μετά από 4 ώρες στο κατάστρωμα «τράβα μπρος και μη σε μέλει». Μπαίνοντας στο λιμάνι, αντίκρισα το υπέροχο θέαμα της πόλης με τους δύο λόφους και τις δύο θρησκείες. Όπως στις καρτ ποστάλ. Που δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια…

Νεώριο

Γιατί … ουπς στο ίδιο κάδρο αντίκρισα κι άλλο θέαμα που δεν φαίνεται στις καρτ ποστάλ:

Το διάσημο Νεώριο (από το ναῦς + οὖρος) της Σύρου βρίσκεται μέσα στο λιμάνι της Ερμούπολης, στα αριστερά, δεν είναι καθόλου ωραίο θέαμα, full spoiler, αλλά δεν παραπονιόμαστε, διότι προφανώς ευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος για την ευημερία του τόπου.

1. 

   Τo λιμάνι της Σύρου, όπως κάθε λιμάνι που σεβόταν τον εαυτό του είχε βέβαια λοιμοκαθαρτήριο για να αποφεύγονται τα μεταδοτικά νοσήματα -τι ξέρουμε εμείς τώρα από αυτά, ε; Στη θέση αυτή χτίστηκε το Νεώριο. Έφυγε ο «Βαρδιάνος στα Σπόρκα» και ήρθε η ΟΝΕΧ technologies εκ Νέας Υόρκης να διαφεντεύει τον ταρσανά.

Πρώτο τραπέζι πίστα το MINERBA ZEN, δουλίτσα να υπάρχει κι ας μας χαλάει την καρτ ποστάλ!

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ «ΚΟΣΤΑ-ΚΟΣΤΑ»

Το σύστημά διαδρομής που ακολουθώ στις ποδηλατοβόλτες μου, είναι εύκολο: πάω πάντα κόστα-κόστα! Για να δουλέψει αυτό το σύστημα, είναι πιο ασφαλές το mountain bike. Έχω παρατηρήσει, ότι στην Ελλάδα, όπου και να ταξίδεψα, παντού υπάρχει ένα μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί σε μερικά σημεία να γίνεται κατσάβραχο, μπορεί να πρέπει να περάσεις το ποδήλατο πάνω από μια ξεροληθιά ή να σκαρφαλώσεις ένα χείμαρο, αλλά με κάποιον τρόπο θα καταφέρω να κάνω το γύρω του νησιού με το «σύστημα κόστα-κόστα». Αυτό το σύστημα στη Σύρο κόντεψε να με μακελέψει!

Έκοψα λοιπόν αριστερά πίσω από το Νεώριο με σκοπό να ακολουθήσω τη διαδρομή που φαίνεται Εδώ. Ο δρόμος είναι ασφάλτινος και περνάει από τις παλιές Φυλακές και το Λαζαρέτο, όπως ονομαζόταν το λοιμοκαθαρτήριο. Να και ένα ενδιαφέρον άρθρο για το Λαζαρέτο, που μπορεί να μην είναι και τόσο αξιοθέατο, αλλά έχει αξιομνημόνευτη ιστορία. Προχωράω πίσω από το Βιολογικό καθαρισμό –το λέω για να λάβει κανείς τα μέτρα του, επειδή μυρίζει- και τραβάω προς Αζόλιμνο.

Σε αυτό το σημείο του κειμένου, πριν την Αζόλιμνο δηλαδή, θα κάνω ένα politically incorrect σχόλιο, αλλά θέλω να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου: Οι παραλίες της Σύρου (είδα 6 από τις 10 ) είναι μέτριες προς καλές. Στο δικό μου point system δεν σκοράρουν πάνω από 6,5 – αν υποθέσουμε ότι βάζουμε 10΄ στην Ελαφόνησο το Μάιο π.χ.). Είναι όμως πολλές για ένα τέτοιου μεγέθους νησί, σε πολύ κοντινές αποστάσεις από την Ερμούπολη και γενικά σε ένα πολιτισμένο επίπεδο.

Alert: Το είχα ψάξει εξονυχιστικά στο Google maps. Με λίγη προσπάθεια θα κατάφερνα να αποφύγω την άσφαλτο και να πάω από παραλιακό μονοπάτι για να βγω κατευθείαν από την Αζόλιμνο στη Βάρη. Υπήρχε μόνο ένα προβληματικό κομματάκι, όπου το μονοπάτι έδειχνε να διακόπτεται, αλλά το τμήμα αυτό ήταν μικρό και θεώρησα ότι θα μπορούσα να περπατήσω με το ποδήλατο στην πλάτη στα κατσάβραχα και να συναντήσω το μονοπάτι από την άλλη πλευρά. Αυτές οι θεωρίες θα μου φάνε την κεφαλή μια μέρα.

Τον πήρα λοιπόν τον κακοτράχαλο στενό δρόμο, ούτε για MTB δεν έκανε δηλαδή, μόνο κατσίκι-τζιπ περνούσε, βγήκα σε κάτι ερημιές, δεν υπήρχε ούτε σπίτι ούτε άνθρωπος ούτε τίποτε και βλέπω κάπου μακριά πάνω στα γκρεμίδια μία μεγάλη βίλα παντέρημη, φαίνεται και στον χάρτη παρακάτω.

«Δεν πάω να ρωτήσω τους ανθρώπους εκεί πέρα, αν θα βγω ποτέ στην άλλη πλευρά», λέω εγώ, η αθώα Κοκκινοσκουφίτσα, και προχωράω προς το σπίτι. Είχα ξεχάσει τον παράγοντα «άγριος-σκύλος-φύλακας-ερημιά», δεν με είχε ξεχάσει όμως αυτός. Και βγαίνει ένας τεράστιος, μαύρος δαίμονας και αρχίζει να τρέχει κατά πάνω μου. Ξέρετε αυτό που λένε «άγιο είχα», ε εκεί στην ερημιά της Αζολίμνου άγιο είχα. Γιατί εκείνη την ώρα βγαίνει το αφεντικό του σκύλου και το φωνάζει να έρθει πίσω. Κοκκαλώνει το τέρας και κάνει όπισθεν. «Που πας κοπέλα μου μέσα στις ερημιές» μου λέει τ’ αφεντικό του σκύλου, «αν δεν ήμουνα εγώ εδώ, θα έχεις κακά ξεμπερδέματα». Και λίγα λες…

COUNTERMEASURES ΓΙΑ ΤΣΟΠΑΝΟΣΚΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ

Και επειδή είναι γνωστό, ότι οι σκύλοι της υπαίθρου είναι η γάγγραινα του ποδηλάτη, το έβαλα αμέτι μουχαμέτι να βρω, τί κάνω όταν συναντήσω άγρια τσομπανόσκυλα. Η σωστή απάντηση είναι λοιπόν: ΚΟΒΕΙΣ ΛΑΣΠΗ.

Θα σας πω όμως και αυτά που έχω δοκιμάσει παραπλεύρως  και έχουνε πιάσει εν μέρει χωρίς βέβαια να μπορώ να δώσω εγγύηση, γιατί ίσως στο τεστ να έπεσα σε καλά (!) άγρια σκυλάκια.

Λέει λοιπόν η εμπειρία ότι

1. δεν πρέπει να κοιτάς τα σκυλιά κατάφατσα, αλλά να γυρνάς το κεφάλι σου από την άλλη μεριά.
2. δεν πρέπει να τους δείχνεις τα δόντια ή να τους χαμογελάς, γιατί νιώθουν ότι απειλούνται.
3. Πρέπει να κινείσαι σχετικά αργά γιατί αλλιώς γίνεσαι το αντικείμενο του κυνηγιού τους.

Και

4. κάτι που το έχω δοκιμάσει αρκετές φορές και δουλεύει –μην κοροϊδέψει κανείς, σας έφαγα!- περνάω δίπλα στο γρυλίζον ζωντανό τραγουδώντας. 9 στις 10 φορές σταματάει να γρυλίζει. Προσοχή, λειτουργεί μόνο αν είναι κανείς τραυματικά φάλτσος!

Όπως λέει η φίλη μου η Εριφύλη, που είναι σοφή ποδηλάτισσα, στην εσχάτη των περιπτώσεων που το σκυλί αποφασίζει να σου επιτεθεί, το μόνο που σου μένει είναι να βρεις έναν τοίχο, ούτως ώστε να καλύψεις τα νώτα σου και να βάλεις το ποδήλατο μπροστά σαν εμπόδιο για να προστατευτείς από το σκύλο. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…

Έτσι λοιπόν, με την ουρά στα σκέλια, εγώ, όχι ο σκύλος, ξαναγύρισα πίσω από κει που ‘χα έρθει και βγήκα στην άσφαλτο για να πάω στη δουλίτσα μου.

Έκτοτε το έψαξα σε βάθος το θέμα με τα αγριόσκυλα και καταθέτω την αναποτελεσματική σοφία μου εδώ.

ΝΟΥΦΑΡΑ ΣΤΗ ΒΑΡΗ

Μα καλά το ξέρατε, ότι υπάρχουν φυτείες για νούφαρα; Περνώντας με το ποδήλατο από το δρόμο μεταξύ Αζόλιμνου και Βάρης κοιτάζω δεξιά και βλέπω μεγάλες στέρνες γεμάτες νούφαρα. Τρίβω τα μάτια μου, ξανακοιτάζω, ήτανε όντως νούφαρα.

Προφανώς σταμάτησα κάποιον και τον ρώτησα, καλέ μου κύριε, τι θα κάνουμε όλα αυτά τα νούφαρα; Είναι αρκετά μεγάλη μπίζνα της περιοχής, καλλιεργούν νούφαρα, τα οποία τα χρησιμοποιούν είτε σε γάμους για να διακοσμούν το κέντρο του τραπεζιού μέσα σε νερό, είτε τα φυτεύουν σε λίμνες για διακοσμητικά. Κάτσε να θυμηθώ ποιο ήταν εκείνο το παραμύθι με μία μικρούλα που γεννήθηκε πάνω σε νούφαρο; Αχ η Τοσοδούλα δεν ήτανε;

Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να τραβήξω ένα βίντεο από αυτό το αιθέριο πλάσμα:

Να και η Αζόλιμνος:

Μετά την Αζόλιμνο είναι η Βάρη. Ο δρόμος είναι όλος άσφαλτος και αν κυκλοφορήσει κανείς καθημερινή και κάποιο ήσυχο μήνα, δεν υπάρχει πρόβλημα ποδηλατικό. Για να μην σας κουράζω με αποστάσεις και χρόνο, η μία παραλία από την άλλη είναι κοντά, το πολύ 30 λεπτά, και τα υψομετρικά είναι εύκολα, δεν ξεπερνούν τα 30-40 μ. υψόμετρο. Μόνο στην επιστροφή από το Γαλησσά στην Ερμούπολη από τον μέσα δρόμο το υψόμετρο ξεπερνάει τα 100 μ.

Μετά τη Βάρη πήγα στο Κόμητο.

Και μετά στις Αγκαθωπές, που μου φάνηκε σαν να ήταν η πιο κοσμική παραλία του νησιού. Εδώ έκανα και στάση για μία βουτίτσα και έναν υπνάκο κάτω από τα δένδρα, γιατί η ώρα είχε πάει 2 και το λιοπύρι χόχλαζε.

 

Στην άκρη στις Αγκαθωπές υπάρχει και μία μικρή παραλία, που ονομάζεται Διακόφτη, αλλά κάτι με το Ναυτικό έπαιζε εκεί και δεν ήταν προσβάσιμη.

Μετά τις Αγκαθωπές έφτασα στην Ποσειδωνία, που έχουν τα εξοχικά τους οι πιο χλιδάτοι Συριανοί.

Και μετά ήταν ο Φοίνικας – που λέει και το τραγουδάκι της Φραγκοσυριανής, αλλά και που οι Φοίνικες ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Σύρου, αχ πώς ταιριάζουν όλα τα κομμάτια του παζλ, πφφφφ.

Τελευταία παραλία της ημέρας ο Γαλησσάς (χωρίς Ντελαγράτσια).

Κανονικά άφησα μία παραλία έξω, το Κίνι, αλλά είχε βουνό στο ενδιάμεσο, και τα ποδαράκια μου είχαν να ανέβουν και άλλο ένα βουνό, για να γυρίσουν πίσω στην Ερμούπολη.

Η ΑΝΗΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ

Έτσι λοιπόν, αραμπάς περνά – σκόνη γίνεται, άρχισα να ανηφορίζω το βουνό (άσφαλτος + MTB + ανηφόρα + ζέστη = λιώμα). Τα κατάφερα τέλος πάντων να φθάσω στην κορυφή.

Σημ. προς επίδοξους ποδηλατοτουρίστες: εγώ που μισώ τις ανηφόρες, βρήκα τα εξής τεχνάσματα για να επιζώ:

1^ον θέλω οπωσδήποτε να ξέρω, πόσο μεγάλη είναι αυτή η ανηφόρα – άρα σχεδιασμός διαδρομής και

2^ον κάνω διαλείμματα όσο και όπου θέλω, σιγά μην ντραπώ κι όλας.

Ο δρόμος περνάει δίπλα από αρκετά χωριά και έχει σχετική κίνηση και μετά κατηφόρα προς Ερμούπολη, φιρουλί-φιρουλό, πάμε για το ξενοδοχείο!

ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΑΤΑΛΥΜΑ

Επειδή είχα εξοικονομήσει μερικά λεφτουδάκια από το ναύλο, αποφάσισα να μείνω σε ένα λίγο πιο σούπερ ντούπερ ξενοδοχείο, αλλά να είναι ένα τσικ έξω από το κέντρο για να μπορώ να έχω και πιο εύκολη πρόσβαση με το ποδήλατο. Έτσι λοιπόν βρήκα στην τύχη ένα boutique hotel. Δεν τα πολυσυμπαθώ τα μπουτίκ οτέλ, γιατί είναι όλο φρουφρού κι αρώματα, αλλά τέλος πάντων κομμάτια να γίνει, μια νύχτα ήταν αυτή, έκλεισα λοιπόν να μείνω στο Αρίων, το οποίο βρίσκεται στα Βαπόρια, την πλούσια συνοικία των εφοπλιστών.

Το ξενοδοχείο μου όμως τελικά αποδείχτηκε αποκάλυψη. Είναι ένα παλιό ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο, στο βράχο στα Βαπόρια, κρεμασμένο κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα, με υπέροχα δωμάτια -εντελώς ανάξια μίας ρυπαρή ποδηλάτισσας like myself- με μία ιδιοκτήτρια που με φρόντισε τόσο πολύ και με ένα πρωινό όλο μαγειρεμένο στο χέρι από την μαρμελάδα και τα σύκα και όλα τα προϊόντα από τον κήπο της κυρίας Δέσποινας Διαμαντάκη. Μέχρι τρομερές πίτες κι άλλα καλούδια που μου έδωσε κιόλας για το δρόμο για να έχω να στυλωθώ. Έχω να το λέω, ότι τέτοιο πρωινό δεν έχω ξαναφάει ούτε σε εξάστερο.

 

ΜΑΓΙΚΕΣ ΠΕΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΣΥΡΑ

Πριν πέσει ο ήλιος η φανταστική Συριανή φίλη μου και παλιά μου συμμαθήτρια με πήγε στην Άνω Σύρα. Η βόλτα στα σοκάκια της Άνω Σύρας είναι από μόνη της μία συγκλονιστική εμπειρία. Πραγματικά σα να βρίσκεσαι σε μία καστροπολιτεία, δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις πανέμορφες γωνιές, μυστικά περάσματα και μικρές στοές κάτω από μπαλκόνια, όλα τίγκα στην βουκαμβίλια και το νυχτολούλουδο.

Και μία θέα κάτω στην Ερμούπολη και στο Αιγαίο να σου κόβει την ανάσα. Σχεδόν στην κορυφή της πόλης, στο ταβερνάκι «Απανωχωρίτισσα» έμαθα, ότι το real estate στην Άνω Σύρα έχει πάρει φωτιά, ο κόσμος αγοράζει τα χαλάσματα και τα ανακαινίζει και τα νοικιάζει, και οι ξένοι αναζητούν τέτοιου είδους καταλύματα επισταμένως. Κι αν βρίσκονται δίπλα στην Ταβέρνα του Λιλή, που τραγουδούσε το πάλαι ποτέ ο γηγενής Πατριάρχης του Ρεμπέτικου, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ακόμα καλύτερα.

ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ by night

Αλλάααααα τα ματάκια μου δεν τα είχαν δει ακόμα όλα. Μετά την συνταρακτική εμπειρία της Άνω Σύρας, πήγαμε στο Ciel Bar στα Βαπόρια, ακριβώς κάτω από το Ξενοδοχείο μου. Δεν περιγράφω, γιατί κάθε περιγραφή αδικεί τη θέα. Φοβερά κτίρια, διότι πολλά γνωστά ονόματα καραβοκύρηδων έχουνε τις βίλες τους εκεί, οι οποίες το βράδυ είναι παραμυθένια φωταγωγημένες.

Πραγματικά ένας βραδινός περίπατος από τον Άγιο Νικόλαο στα Βαπόρια σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε παραμύθι.

Πωπωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

Όλα αυτά τα μαγικά τα συναντάμε νύχτα στα Βαπόρια!

Και έμαθα με μεγάλη έκπληξη, ρωτώντας από δω κι από κει, ότι στην Ερμούπολη είναι ακόμα και σήμερα αρκετά ζωντανή η ταξική διαστρωμάτωση. Upper class θεωρούνται οι Ορθόδοξοι, ενώ ένα κλικ παρακάτω βρίσκονται οι Καθολικοί, που τους αποκαλούν και Μπεντουβίνους. Ακόμα και γάμοι μεταξύ των δύο θεωρούνται ανεπιθύμητοι.

ΠΛΑΝΑ ΜΕ ΟΥΡΑ … ΓΑΤΙΣΙΑ

Ωραία μέρη για να τρώμε το μεζεδάκι μας υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Ωραία μέρη για να τρώνε το μεζεδάκι τους οι γάτες υπάρχουν μόνο στη Σύρο! Syros Cat Garden λέγεται ένα παραθαλάσιο μπαράκι δίπλα στο CIEL, στο οποίο έχει καθίσματα, φαγητό και ποτό για γάτες, courtecy of Δρ. Μανώλης Βορίσσης. Ο Κος Βορίσσης είναι ένας μοναδικός κτηνίατρος, με απίστευτες δράσεις, και ζητώ συγγνώμη, που εδώ αναφέρω την πιο «χαριτωμένη» από αυτές. Τις υπόλοιπες τις έχει αναλάβει η Τασούλα Επτακοίλη.

Το γεγονός ότι μετά από τόσες ώρες ποδήλατο μέσα στο λιοπύρι, είχα το κουράγιο να γυρίσω και την Πάνω, την Κάτω, τη Δεξιά και την Αριστερή Σύρο, ακόμα δεν το έχω εξηγήσει.

ΚΑΙ ΛΙΓΟ SIGHT SEEING

Η δεύτερη ημέρα ήταν αφιερωμένη στο bike sight seeing εντός της Ερμούπολης.

Το να πεις ότι θα γυρίσεις την Ερμούπολη με ποδήλατο είναι αστείο και το κατάλαβα σύντομα. Πρώτον γιατί οι περισσότεροι δρόμοι καταλήγουν σε σκαλιά ή μπαλκόνια και δεύτερον γιατί οι κάτοικοι με κοιτούσαν με εύθυμο βλέμμα, που κουβάλαγα το ποδήλατο στα καλντερίμια. Αλλά εγώ δεν το έβαλα κάτω. Πήγα παντού. Και να τι διαπίστωσα:

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΜΑΡΙΝΑ

Μπορεί οι παραλίες της Σύρου στο σύνολό τους και είναι αρκετές αλλά μέτριες, για το δικό μου γούστο τουλάχιστον, η Ερμούπολη όμως είναι σίγουρα μία από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω συναντήσει. Και μάλιστα θα τονίσω το γεγονός, ότι είναι έχει το τρομερό χάρισμα να συνδυάζει το κοσμοπολίτικο νεοκλασικό στυλ με την veritable νησιωτική αύρα της Άνω Σύρας. Η Ερμούπολη αντανακλά τον πλούτο και τα μεγαλεία του παρελθόντος και αντικατοπτρίζει στα μαρμάρινα σοκάκια της ένα μέλλον που φεγγοβολάει. Γιατί εδώ θα συναντήσουμε το εξής μοναδικό φαινόμενο: τα σοκάκια της Ερμούπολης είναι στρωμένα με μαρμάρινες πλάκες.

Και πάνω στο μάρμαρο είναι στρωμένες γάτες, πολλές γάτες, με εμφανές hangover από τα ξενύχτια στο Syros Cat garden του Δόκτωρα.

Ξεκίνησα τη βόλτα μου από τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, που ήταν ακριβώς απέναντι στο Boutique hotel μου, είπαμε, μένω σε «κυριλέ» περιοχή. Διαπίστωσα, ότι πρόκειται για μία εντυπωσιακή εκκλησία, όπως είχα υποψιαστεί το προηγούμενο βράδυ, όταν την είδα φωτισμένη υπέροχα, να διαγράφει τις σκιές της στο σκοτεινό ουρανό. Και το πρωί που μπήκα μέσα έμεινα άφωνη.

Έχω δει αρκετές εκκλησίες, αυτή ήταν η πιο όμορφη απ’ όλες. Ίσως η πιο ωραία εκκλησία της Ελλάδας. Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Σύρου. Η Βασίλισσα Όλγα προσέφερε το πάλε ποτέ 3.000 λίρες για την αποπεράτωση των καμπαναριών, με bonus τέσσερις φανούς από μία βασιλική άμαξα, που μέχρι σήμερα κοσμούν το εσωτερικό του ναού.

 

 

 

 

 

 

Και στον απέναντι λόφο της πόλης μια άλλη εκκλησία, η οποία γιόρταζε κιόλας εκείνη την ημέρα, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Τίποτε heartbreaking, ένα ενδιαφέρον βοτσαλωτό μπροστά στην είσοδο και δύσκολη πρόσβαση με το ποδήλατο.

Οπωσδήποτε έπρεπε να πάω να δω τη λυρική σκηνή, η οποία είναι επισκέψιμη με κάποιο πολύ μικρό εισιτήριο και το αρχαιολογικό μουσείο αλλά και το Δημαρχείο στο οποίο η είσοδος είναι δωρεάν. Το Δημαρχείο είναι ένα πραγματικό αριστούργημα και μπορείς να σουλατσάρεις όσο θέλεις. Μπαίνοντας μέσα κοίταζα καλά-καλά να δω μήπως βγει ο δήμαρχος, ο Νίκος Ρίζος από την «Αίθουσα του Θρόνου» για να με υποδεχτεί αλλά μπα.

Από τη συνοικία των εφοπλιστών, τα Βαπόρια, πετάλι για τις «φτωχογειτονιές» των καθολικών ή Μπεντουβίνων στη γλώσσα των ντόπιων. Όχι ότι ήταν φτωχογειτονιές, χαριτολογώντας το λέμε. Αλλά τα σπίτια ήταν πιο απλά, ισόγεια ή δίπατα, πολύ καλαίσθητα και με ωραία ρόπτρα για knock-knock.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Σύρος είναι πανέμορφη και ενδιαφέρουσα από ποδηλατικής άποψης. ‘Ένας κοντινός, εύκολος προορισμός και ασφαλής προορισμός, αρκεί να αποφεύγει κανείς τα κακοτράχαλα μονοπάτια. Συνολικά ο γύρος που έκανα είναι 40 χλμ.

Και επειδή κάθε ΧΩΡΑ χρειάζεται την βουκαμβίλια της, να ‘μαι κι εγώ καμαρωτή-καμαρωτή στα στενά της Άνω Σύρας, να μηχανεύομαι την επόμενη, τσαχπίνα ποδηλατοβόλτα μου!

Και μερικές οργανωτικές πληροφορίες: To Blue Star Paros φεύγει τα καλοκαιρινά πρωινά στις 7:30 από τον Πειραιά για τη Σύρο. Πολύ βολικά η προβλήτα αναχώρησης είναι απέναντι από το Σταθμό του ΗΣΑΠ, μία πεταλιά δρόμος δηλαδή. Υπολογίζουμε αντίστροφα: να είμαστε λίγο νωρίτερα στο λιμάνι, και μία ώρα που θέλω με το τρένο από την Κηφισιά, και μισή ώρα από το σπίτι μου μέχρι το Σταθμό με το ποδήλατο… συμπέρασμα: νύχτα πιτς σκοτάδι ξεκίνησα, παραμονή του Σωτήρος, για να κάνω το γύρο της Σύρου με το ποδήλατο. Θα μου πείτε, γιατί δεν πήρα το γρηγορότερο σκάφος ε; αλλά (α) έφευγε μισή ώρα νωρίτερα, (β) είχε σχεδόν τη διπλάσια τιμή και (γ) εγώ ήθελα να απολαύσω κατάστρωμα.

Είναι εύκολο να μπεις με το ποδήλατο στο ferry boat. Σου δείχνουν ένα σημείο να το κλειδώσεις, στο δένουν και με μερικά σχοινιά μήπως και κουνάει στο Cavo Doro, παίρνεις για καλό και κακό τα μπαγκάζια σου μαζί και βολεύεσαι σε δύο πολυθρόνες on the deck. Ως ποδηλάτισσα τελευταία μπαίνω, πρώτη βγαίνω, μηδέν ώρα αναμονής