Με το ποδήλατο στις Σεϋχέλλες

Πλάκα δεν θα είχε να πάμε μια βόλτα με το ποδήλατο μέχρι τις Σεϋχέλλες;

Μπορεί να τις έχετε ακούσει, ίσως και να τις έχετε επισκεφθεί, σίγουρα όμως δεν έχετε πάει εκεί με ποδήλατο! Γιατί αυτές οι “Σεϋχέλλες” είναι ελληνικά νησάκια, τα Λιχαδονήσια, και βρίσκονται στη Βόρεια Εύβοια, ακριβώς απέναντι από τα Καμένα Βούρλα.

Επειδή τίποτε δεν είναι αδύνατο για τη Lady on a bike κατάστρωσα ένα πολύπλοκο σχέδιο για να κάνω μία one-woman κυκλική ποδηλατική διαδρομή με αφετηρία και κατάληξη το λιμάνι της Αρκίτσας. Να τί χρειάστηκε να συμβεί:

Έφτασα Σάββατο πρωί-πρωί στο λιμάνι της Αρκίτσας. Εκεί άφησα το αυτοκίνητο σε μια σκιά, φόρτωσα τα λίγα μπαγκάζια μου στο ποδήλατο και μπήκα στο Ferry Boat που κάνει τη διαδρομή Αρκίτσα-Αιδηψό και φεύγει περίπου κάθε 2 ώρες. Το εισιτήριο κοστίζει γύρω στα 5€ και το ποδήλατο είναι δωρεάν.

ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ;

Την εποχή που έκανα τη διαδρομή αυτή είχα μόνο MTB, ένα IDEAL Hillmaster δεκαετίας, που με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Για να μην κουβαλάω το σακίδιο στην πλάτη μου, αγόρασα μία ειδική σχάρα από το AliExpress, που την προσάρμοσα στο παλουκόσελο. Μάλιστα όταν την παρέλαβα, σχεδόν 3 μήνες μετά την ημέρα της παραγγελίας, ήρθε στραβή, παραπονέθηκα στους Κινέζους, μου την ξαναέστειλαν και έτσι βρέθηκα με 2 σχάρες. Πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά όταν ψωνίζει κανείς από το AliExpress. Προτίμησα αυτή την αποσπώμενη σχάρα, παρά τη σταθερή, για να μπορώ να τη χρησιμοποιώ όποτε την έχω ανάγκη και πράγματι βόλεψε. Μειονέκτημα το γεγονός ότι έχει περιορισμένη δυναμικότητα και επίσης μπορεί να «φύγει»  δεξιά και αριστερά. Αλλά για μια διήμερη εκδρομή με διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο, είναι μία χαρά.

Αφού έφτασα απέναντι στην Αιδηψό –μισή ωρίτσα βαρκάδα!- και έκανα μία βόλτα μέσα στην πόλη και γύρω από το Thalassa Spa, πήρα το δρόμο προς τα βόρεια.

Προορισμός το μικρό ψαροχώρι του Αγίου Γεωργίου Λιχάδας. Εδώ μπορείτε να δείτε αναλυτικά τη διαδρομή, η οποία ήταν πολύ εύκολη με λιγότερο από 100 μ ανέβασμα συνολικά και όλη παραλιακή.

Ο ΚΟΛΠΟΣ ΤΩΝ ΓΙΑΛΤΡΩΝ

Το πρώτο μέρος της διαδρομής ήταν σε άσφαλτο χωρίς καθόλου κίνηση και περνούσε από έρημες παραλίες χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Έκανα τον κύκλο όλου του κόλπου στα Γιάλτρα και μετά την παραλία του Μύλου, συνάντησα μία διχάλα. Πήρα το χωματόδρομο προς τα αριστερά, που πάει παραλιακά μέχρι το Γρεγολίμανο.

Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα ήταν πανέμορφη και το μόνο που τη χαλούσε ήταν τα συνεχή αυθαίρετα σπίτια, ολόκληροι οικισμοί με επικίνδυνη δόμηση, που σε κάνουν να απορείς. Σε πολλά σημεία το παραθαλάσσιο μονοπάτι σταμάταγε, γιατί κάποιος είχε στήσει το σπίτι του πάνω στη θάλασσα, σε άλλα σημεία ένας τοίχος μέσα στη μέση του δρόμου με έστελνε μέσα στα χωράφια για να παρακάμψω το άναρχο εμπόδιο. Τροχόσπιτα με ηλιακούς θερμοσίφωνες, παράγκες με χτισμένα barbeque, αντίσκηνα με γεννήτριες, τόσο πολύ αυθαίρετο πρώτη φορά είδα στα τόσα χιλιόμετρα που έχω κάνει στην Ελλάδα.

ΓΡΕΓΟΛΙΜΑΝΟ

Με λίγο ζόρι μέσα στο ζεστό μεσημέρι κατάφερα να φτάσω μέχρι το Club Mediterrane στο Γρεγολίμανο,  που το είχα δει σε ονειρεμένες αεροφωτογραφίες και έμοιαζε σαν εξωτικός παράδεισος με λευκή άμμο και καλαμωτές καλύβες.

Έπρεπε να διαπιστώσω την αλήθεια με τα μάτια μου. Δύσκολο πρότζεκτ, αφού δεν επιτρέπεται να μπει άσχετος μέσα στο χώρο του Club και ο φρουρός στην πύλη δεν έπαιρνε από παρακάλια. Αλλά όπως έχουμε αποδεχθεί από την αρχή, δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για τη Lady on a bike. Ακριβώς πριν το Club Mediterrane υπάρχει μια οργανωμένη παραλία με beach bar, η «Χρυσή Ακτή». Εκεί πάρκαρα το ποδηλατάκι μου και την έπεσα σε μία ξαπλώστρα στη σκιά, γιατί είχε πάει μεσημέρι και το θερμόμετρο έδειχνε καύσωνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η παραλία επικοινωνούσε από τη θάλασσα με την παραλία του Club. Έτσι πραγματοποίησα τον επιτόπιο έλεγχο για να καταμαρτυρήσω ότι η πραγματικότητα απείχε από τις φωτογραφίες του Club Med και μην πολυσκάτε!

Ένας υπνάκος μέχρι να πέσει λίγο ο ήλιος και ξεκινάει το δεύτερο σκέλος της διαδρομής, λίγο άσφαλτος λίγο χώμα για να φτάσουμε στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδας.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΧΑΔΑΣ

Ώρα να βρούμε κατάλυμα. Στην πρώτη προσπάθεια ατυχήσαμε, στη 2^η προσπάθεια όλα γεμάτα, τελικά στάθηκα τυχερή στο κεντρικό ξενοδοχείο του χωριού, το «Αλέξανδρος». Με περιφραγμένη αυλή που κλείδωσα το ποδήλατο. Έφτασε η στιγμή για το σημαντικότερο event της ημέρας, χταποδάκι και ουζάκι στην παραλία.

Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένα ψαροχώρι  που προσελκύει πολλούς φανατικούς του ψαρέματος. Ναι, είχε και ξένους τουρίστες, πράγμα που με εντυπωσίασε, γι’ αυτό και  έπιασα κουβέντα σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τη Γερμανία, που μου είπαν ότι έρχονται κάθε χρόνο, γιατί τους εντυπωσιάζει η ηρεμία και η αγνότητα της περιοχής.

Απόλαυσα το βραδινό μου φαγητό στην κεντρική ταβέρνα του χωριού πάνω στην προκυμαία, και όταν ήρθε η ώρα να πληρώσω, ο ταβερνιάρης που είπε: «Μα τί λες κορίτσι μου, ήρθες μόνη σου με το ποδήλατο στο χωριό μας από την άλλη άκρη της Ελλάδας κι εμείς θα σου πάρουμε χρήματα; Κερασμένα!» Εντάξει. Ασυγκράτητη φιλοξενία, που με κάνει να συγχωρώ ακόμα και τα αυθαίρετα (όχι ότι μου πέφτει λόγος!).

ΚΑΒΟΣ

Την άλλη μέρα ξεκίνησα για τον Κάβο, το ακρωτήριο στο βορειότερο σημείο της Εύβοιας, σιγά μην πάω και στο North Star. Σύντομη και όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε ανθισμένα σπιτάκια για να φτάσω στην παραλία του Κάβου και να διαπιστώσω ότι τα αυθαίρετα παραπήγματα έχουν κυριολεκτικά ριζώσει στην άμμο, ακριβώς εκεί που το ρεύμα του Εύριπου συναντάει τον Μαλιακό και στροβιλίζεται με χάρη.

Αν κοιτάξει κανείς τα τροχόσπιτα από κοντά, θα παρατηρήσει, ότι έχουν ρίξει θεμέλια στην παραλία!

Το μονοπάτι συνέχιζε ακόμα πιο πέρα από τον Κάβο και εδώ φάνηκε χρήσιμο το mountain bike που στην άσφαλτο μου βγάζει λίγο το λάδι. Αξίζει μία στάση στον Φάρο της Βασιλίνας πάνω σε μία παραλία όλο κοχύλια. Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε το 1892 και ο πύργος του έχει 8 μέτρα ύψος.

Επειδή ήμουν σε περιπετειώδη διάθεση, είπα να συνεχίσω παραπέρα μέχρι την παραλία Κροκίδα, σε μία ευθεία χωμάτινη διαδρομή. Πολύ ερημιά όμως και ο κανόνας της ποδηλάτισσας λέει: Αν πας σε έναν έρημο δρόμο και δεν συναντήσεις ψυχή ζώσα, γυρνάς πίσω απαξάπαντος. Ευτυχώς όλο και κάτι ξώφαλτσοι λουόμενοι περιδιάβαιναν, για να αισθάνομαι κι εγώ κάπως πιο σίγουρη.

Πίσω στον Κάβο, γιατί ήρθε η ώρα να πάρω το βαρκάκι για τα Λιχαδονήσια. Τα πορθμεία από τον Κάβο λειτουργούν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες και αναχωρούν κάθε μισή ώρα. Περιμένοντας, με έκπληξη διαπίστωσα, ότι υπήρχαν δύο προορισμοί για Λιχαδονήσια και μπερδεύτηκα. Να πάω στις Μπαχάμες ή στις Σεϋχέλλες;

Τελικά διάλεξα το πορθμείο της οικογένειας Λυμπέρη, που είναι και οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της Μονολιάς, της μεγαλύτερης βραχονησίδας. Φόρτωσα το ποδήλατο στο σκάφος και άκουσα τους Γερμανούς δίπλα μου να αναρωτιούνται, μα καλά, έχει ποδηλατόδρομο στα Λιχαδονήσια; Οοοοοοοοοοοχι δεν έχει, έχει όμως σχέδιο η Lady on a Bike! Εδώ πληροφορίες και τιμούλες.

Στην τιμή του πορθμείου, να ξέρετε, περιλαμβάνεται και ένα μίνι τουρ γύρω από τα Λιχαδονήσια. Ελάτε κι εσείς μαζί μου, να τσεκάρουμε ομοιότητες με τις Μπαχάμες.

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΛΙΧΑ

Τα Λιχαδονήσια είναι μία περίεργη φάση που αξίζει να την ζήσει κανείς, άλλωστε η πρόσβασή τους από τα Καμένα Βούρλα είναι πανεύκολη και προσφέρονται για ημερήσια εκδρομή. Σε κάποιο σημείο της θάλασσας ο καπετάν Λυμπέρης μας δείχνει ένα ναυάγιο στα ανάμεσα στις ξέρες, αμυδρά ορατό στον σμαραγδένιο βυθό. Αν σταθούμε τυχεροί θα δούμε και τη φαμελιά από φώκιες που κατοικοεδρεύουν εδώ γύρω.

Το ξέρετε ότι είμαστε μία χώρα-ηφαίστειο ε; Έχουμε και τον σχετικό θεό-είδωλο! Ε λοιπόν τα Λιχαδονήσια είναι άλλη μία απόδειξη του άταχτου υπεδάφους της πατρίδας μας. Μαύρη λάβα που ξέμεινε όταν κάποιο ηφαίστειο είχε λόξιγκα για τελευταία φορά τον 5^ο αιώνα πΧ.  και «έφτυσε» 7 βραχονησίδες.

Το καραβάκι μας άφησε στο μεγαλύτερο νησί τη Μονολιά, κατάφυτο και εκεί βρίσκεται η παραλία μας με τα τιρκουάζ νερά και το καλά οργανωμένο beach bar.

Σύμφωνα με τη μυθολογία που τα έχει κάνει πλακάκια με τη γεωλογία, τα Λιχαδονήσια σχηματίστηκαν από το σώμα του Λίχα. Η Δηιάνειρα, γυναίκα του Ηρακλή νομίζοντας ότι την απατά, του έστειλε με το Λίχα ένα φαρμακερό χιτώνα. Ο Ηρακλής όταν φόρεσε το χιτώνα άρχισε να υποφέρει από φρικτούς πόνους και εξαγριωμένος άρπαξε το Λίχα και τον εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Από τα μέλη του σώματος του σχηματίστηκαν τα Λιχαδονήσια. Η Μεγάλη Στρογγυλή, μία άλλη βραχονησίδα στη γειτονιά είναι το κεφάλι του.

Φώτο: https://www.cnn.gr/taksidi/protaseis/story/139006/lixadonisia-o-paradeisos-dipla-stin-eyvoia (δεν πήρα ακόμα drone!)

Το καραβάκι έπιασε στην αυτοσχέδια προβλήτα της Μονολιάς, κατέβασα το ποδήλατο, το σφήνωσα ανάμεσα σε θάμνους και κατευθύνθηκα προς την παραλία μέσα από τα σχοίνα. Ο κόλπος πραγματικά παραδειένιος, το beach bar που ανήκει στην οικογένεια Λυμπέρη καλά οργανωμένο, οι ξαπλώστρες δωρεάν.

Εξερευνήστε το νησί: οι ιδιοκτήτες της περιοχής έχουν δημιουργήσει περιποιημένα, σκιερά μονοπάτια κάτω από τα πεύκα που φέρνουν βόλτα ολόκληρη τη Μονολιά.

Από την πίσω πλευρά του νησιού είναι το πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που προφέρεται για γάμους και το ερειπωμένο πατρογονικό των Λυμπέρηδων.

Τα νερά μέσα στον κόλπο είναι πολύ ρηχά και ζεστά, σχεδόν δυσάρεστα, τα καραβάκια φέρνουν διαρκώς φρέσκους λουόμενους και κάποια στιγμή η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη. Είμαι όμως εγκλωβισμένη στον παράδεισο, γιατί το καραβάκι για τα Καμένα Βούρλα είναι ένα και μοναδικό και φεύγει στις 6.

Από τη βαρεμάρα μου στην ξαπλώστρα χαζεύω στο κινητό, και τέλος η μπαταρία τέλος και το power bank. Αμάν πια, ένα power bank της προκοπής που να μου γεμίζει δύο φορές το κινητό και να μην ζυγίζει όσο ένα τούβλο, ποιος θα μου βρει;

Ζαβλακωμένη φορτώνω πάλι το ποδήλατο και όρτσα τα πανιά για τα Καμένα. Όταν φθάνουμε, πλησιάζω τον καπετάνιο για να του πληρώσω τις διαδρομές Κάβος-Μονολιά και Μονολιά-Καμένα. «Μα τί λες κορίτσι μου, ήρθες με το ποδήλατο στο χωριό μας από την άλλη άκρη της Ελλάδας κι εμείς θα σου πάρουμε χρήματα; Κερασμένα τα ναύλα!» Ααααα, κάτσε να δούμε, πού θα τριτώσει αυτή η ιστορία!

Από τα Καμένα Βούρλα, παίρνω την Παλιά Εθνική οδό για να επιστρέψω στην Αρκίτσα. Έχει πλάκα, γιατί σε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής ποδηλατώ πάνω στην έρημη Παλιά Εθνική Οδό. Περνάω από τον Άγιο Κωνσταντίνο, από το διάσημο Λεβέντη, από εκείνα τα σημεία που παλιά είχαν χιλιάδες αυτοκίνητα και τώρα είμαι ολομόναχη στο δρόμο. Κάποια στιγμή μετά το Λόγγο, βρίσκω ευκαιρία να πάρω το παραθαλάσσιο, χωμάτινο μονοπάτι με τον ήλιο να δύει πίσω από το κεφάλι του Λίχα.

 Εδώ η διαδρομή της επιστροφής από τα Καμένα Βούρλα στην Αρκίτσα.

Στην Αρκίτσα με περιμένει το αυτοκίνητο για να ξαπλώσω το ποδηλατάκι και τα κουρασμένα μου ποδαράκια.