Όπως ήταν το συνήθειο του προηγούμενου αιώνα για τις προβληματικές εγκυμοσύνες, η μητέρα μου πριν τη σύλληψή μου με έταξε στον Άγιο Νεκτάριο. Το τάξιμο αφορούσε δύο σκέλη: πρώτον με βάφτισαν Ειρήνη-Νεκταρία, και σας πληροφορώ ότι φέρνω ακόμα γλυκά στο γραφείο στις 9 Νοεμβρίου και δεύτερον να πηγαίνω στην Αίγινα για προσκύνημα στη Χάρη του κάθε χρόνο βρέξει-χιονίσει. Πράγμα που τήρησα ανελλιπώς ακόμα και στην καραντίνα! Δεν ήταν δύσκολο: διότι η Αίγινα είναι ένας μαγευτικός ποδηλατικός προορισμός για όλα τα επίπεδα και το “τάξιμο” αποτέλεσε το έναυσμα για να πάρω κουράγιο και να κάνω την πρώτη μου υπερπόντια ποδηλατοεκδρομή.
Αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να μείνουμε σε άσφαλτο, μπορούμε να επιλέξουμε ολόκληρη ή μέρος αυτής της διαδρομής που βλέπουμε παρακάτω:
Κάντε κλίκ πάνω στο χάρτη αν θέλετε να μεταφερθείτε στα Google Maps.
Αναχώρηση από τον Πειραιά
Για τα σαρονικά μου ταξιδάκια ξεκινάω πάντα πολύ νωρίς από την Πολιτεία, παίρνω το τρένο μέχρι το λιμάνι κι από κει το φέρρυ για Αίγινα που φεύγει το καλοκαίρι κάθε μια ώρα και κοστίζει 10€. Πλοία έχει για την Αίγινα (διάρκεια 1,5 ώρα) και για τη Σουβάλα (1 ώρα). Προτιμήστε την πόλη της Αίγινας για έναρξη της βόλτας, νομίζω θα έχετε πιο ευχάριστη κυκλική διαδρομή.
Λιμάνι Αίγινας
Με Mountain Bike που δεν χρειάζεται καθόλου, αν έχουμε σκοπό να μείνουμε στην άσφαλτο. Να εξομολογηθώ εδώ ότι τόσα χρόνια που γυρνάω την Αίγινα με το ποδήλατο, δεν έχω τολμήσει ποτέ να βγω από τη δημοσιά στους χωματόδρομους, είδατε τί έπαθε ο Καπουτζίδης που γκρεμοτσακίστηκε με το MTB!
Με το που φθάνουμε στο λιμάνι, αν είναι Κυριακή, το πρώτο πράγμα που κάνουμε, είναι να βγάλουμε εισιτήρια επιστροφής, κατά προτίμηση μετά τις 6, για να είμαστε σίγουρες ότι δεν θα ξεμείνουμε στο νησί.
Ξεκινάμε τη βόλτα μας προς τα αριστερά με κατεύθυνση προς Σουβάλα. Σε όποιες φωτογραφίες υπάρχει κάποιο “ημι-αξιόλογο” αξιοθέατο, μπορείτε να κάνετε κλικ για να δείτε τη θέση του στο χάρτη.
Η διαδρομή είναι όλη παραλιακή μέχρι τους Άγιους και εντελώς flat. Βρισκόμαστε στην οδό Νίκου Καζαντζάκη. Στα αριστερά μας έχει μερικά γραφικά παραθαλάσσια εκκλησάκια και στα δεξιά υπέροχες βίλες, κάποιες από τις οποίες είχαν και διάσημους ενοίκους, για παράδειγμα το Γιάννη Μόραλη και φυσικά τον Καζαντζάκη, που έμενε στη μύτη της διαδρομής σε ένα από τα πιο ωραία σπίτια της Αίγινας. Όχι δεν θα αρχίσω λογοτεχνικό παροξυσμό, μην ανησυχείτε, έχουμε πολλά χιλιόμετρα μπροστά μας και δεν προλαβαίνουμε μουσεία και τα τοιαύτα.
Η Σουβάλα έχει μια πολύ γραφική ταβέρνα στην άκρη του μικρού λιμανιού της.
Συμφωνείτε μαζί μου, ότι το concept “παραθαλάσσια ταβέρνα” είναι ένας από τους βασικούς άξονες ευτυχισμένων στιγμών της ζωής μας; 
Η Βαρβάρα και η Ειρήνη ποζάρουν για τα social media.
Ο λόγος που ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τα δεξιά είναι γιατί η ανάβαση προς την Αφαία από αυτή την πλευρά είναι πιο ήπια από ότι από την πλευρά του Αγίου Νεκτάριου. Θα μου πεις έτσι κι αλλιώς το ίδιο βουνό ανεβαίνουμε, τι διαφορά έχει; Αλλά η κλίση παίζει ρόλο και από αυτή τη μεριά είναι πιο γλυκιά.
Όταν ήμουν μικρή, ένα από τα αγαπημένα μου εφηβικά βιβλία ήταν “Ο θησαυρός της Βαγίας” της Ζωρζ Σαρή. Και τώρα που μεγάλωσα, το ξαναείδα στο Ertflix και συγκινήθηκα.
Εδώ, κοντά στη Βαγία, είναι η πιο καλή διασταύρωση που στρίβουμε προς το βουνό, αν ψάχνουμε για “ήπια” ανηφόρα.
Γιατί έχει λίγη ανηφορίτσα μέχρι την Αφαία. Αλλά αξίζουν τον κόπο και ο ναός και η θέα και το μικρό μουσείο στο βάθος. Αν πράγματι σκοπεύετε να κάνετε τη θυσία της ανάβασης, προσέξτε τις ώρες λειτουργίας που μπορείτε να τις δείτε και εδώ.
Αφαία
Κατεβαίνοντας προς την πόλη της Αίγινας από την άλλη μεριά του βουνού σταματάμε να προσκυνήσουμε στον Άγιο. Κλειδώνουμε τα ποδήλατά μας έξω από το μεγάλο ναό, γεμίζουμε τα παγούρια μας δροσερό νερό του ψύκτη που έχει στο σκιερό περιστύλιο, ανάβουμε το κεράκι μας χωρίς να βάλουμε τις ανόητες φούστες που υπάρχουν έξω από το ναό, αφού οι καντηλανάφτισσες έχουν κατανόηση για τις ιδρωμένες ποδηλάτισσες.
Και μετά αν αντέχουμε, ανεβαίνουμε με τα πόδια στο Μοναστήρι του Άγιου για δεύτερο γύρο.
Άγιος Νεκτάριος
All the way up!Η Ειρήνη και η Φαίη τα κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τον Άγιο και τώρα τους περιμένει η κατηφόρα, χουράααα!
Στο σημείο αυτό θα μιλήσει η Νεκταρία και όχι η Ειρήνη. Κάθε φορά που επισκέπτομαι το ναό -και έχω περάσει τις 50 φορές!- αναρωτιέμαι, τί είχαν στο μυαλό τους οι απανταχού πιστοί του Αγίου, όταν κατασκεύαζαν αυτό το υπερφίαλο παλάτι για τη Δόξα του Θεού στο όνομα ενός από τους πιο ταπεινούς και φτωχούς Αγίους της Εκκλησίας μας. Πάω στοίχημα ότι θέλετε, ότι ο Πανάγαθος δεν εντυπωσιάζεται ούτε συγκινείται ούτε γίνεται πιο μεγαλόθυμος με τέτοιες τζιριτζάντζουλες, δεν ξέρω οι άνθρωποι….
Προφανώς δεν θα σας αραδιάσω όλα τα αξιοθέατα της Αίγινας που είναι αμέτρητα, αλλά στην τελευταία μου επίσκεψη με τη Φαίη που είναι αρχιτεκτόνισσα-μαμούνι, μου ανέλυσε τους ρυθμούς, τα υλικά και τις γραμμές όλων των κτιρίων που συναντούσαμε καθ’ οδόν. Κατεβαίνοντας το δρόμο από τον Άγιο Νεκτάριο προς την Αίγινα στο αριστερό μας χέρι συναντήσαμε αυτό το κτίσμα:
Ήταν τα ερείπια της Παναγίας της Φανερωμένης, που από κάτω τους έχουν μία εκκλησούλα σαν “κατακόμβη” και που δεν είχα πάρει ποτέ είδηση.
Παίρνουμε την κατηφόρα και με το που σκάσουμε παραλία κάνουμε αριστερά προς Πέρδικα. Έτσι και είμαστε εκτός καλοκαιρινών μηνών, απολαμβάνουμε μία απο τις ωραιότερες παραλιακές ποδηλατοδιαδρομές της Ελλάδας, είπε η γκουρού του εύκολου πεταλιού. Το θέρος έχει κομματάκι κίνηση η παραλιακή……….
Όχι πείτε μου τώρα, δεν έχω δίκιο;
Πέρδικα
Φθάσαμε στην πανέμορφη Πέρδικα!
Κοιτάξτε αν θέλετε προσεκτικά την παραπάνω φωτογραφία. Βλέπετε πέρα στο βάθος, πάνω στο βράχο ένα περίεργο κτίσμα; Το επιθεωρήσαμε και είναι μία camerα obscura, δεν ήξερα τί είναι αυτό, και έμαθα.
Φεύγοντας αποχαιρετήσαμε το πανέμορφο νησί με ένα πανεμορφότερο ηλιοβασίλεμα.
Να και η διαδρομή που έκανα την τελευταία φορά που πήγα.
Αν σας αρέσουν οι ποδηλατικές περιπέτειες στον Σαρωνικό, έχουμε καλύψει όλα τα νησάκια:
ΣΠΕΤΣΕΣ (coming soon)