Δάσος Στροφυλιάς

Όλο σε άγνωστα μέρη σας τραβολογάω. Σήμερα θα περιηγηθούμε με το ποδηλατάκι μας (α) στο Δάσος της Στροφυλιάς, (β) στο Κατάκολο και (γ) στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας. Γιαααα να δούμε όμως πρώτα, πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η Στροφυλιά;

Τη βρήκαμε. Αξίζει όμως να διανύσει κανείς 270 χιλιόμετρα από την Αθήνα μέχρι την Καλογριά, για να καμαρώσει το Δάσος Κοτυχίου-Στροφυλιάς; Δείτε τις φωτογραφίες και πείτε μου τη γνώμη σας.

Το δάσος της Στροφυλιάς έχει το γοητευτικό χαρακτηριστικό να βρίσκεται πάνω στην άμμο του Ιονίου Πελάγους, περίπου όπως το δάσος του Σχινιά στην Αττική. Όμως σε αντίθεση με τον Σχινιά, όποιος κινείται μέσα στο δάσος της Στροφυλιάς δεν έχει καμία δυνατότητα να βγει στη θάλασσα -το προσπάθησα επί ματαίω-, αφού για την προστασία του δάσους όλα τα περάσματα, χερσαία και πλωτά, είναι φραγμένα με έντονη βλάστηση. Η ακριβής τοποθεσία της Στροφυλιάς βρίσκεται στα σύνορα Αχαΐας και Ηλείας και το δάσος έχει μήκος 14 χλμ. και πλάτος 1.500 μ., σχεδόν 20 στρέμματα. Η ποδηλατοβόλτα μπορεί να φθάσει περίπου τα 35-40 χλ ανάλογα με το πόση εξερεύνηση θέλει να κάνει κανείς μέσα στο δάσος.Κάντε κλικ πάνω στο χάρτη για να μεταφερθείτε στο Google Maps.

Απ΄ότι λένε κι απ’ ότι είδα με τα μάτια μου, σε όλη την έκταση υπάρχει ένα βαθύ υπόστρωμα γλυκού νερού, από το οποίο θρέφονται οι ρίζες των δέντρων.

ΔΑΣΟΣ ΣΤΡΟΦΥΛΙΑΣ

Με το ποδήλατο ξεκινάω πρώτα προς τα πάνω, σε κατεύθυνση αντίθετη από τη θάλασσα να εξερευνήσω τη Λίμνη Προκόπου και λίγο πιο νότια το έλος της Λάμιας. Μέσα στη Λίμνη υπάρχει και ένα μικρό εκκλησάκι για να βγάλω μία χαριτωμένη φώτο.

Να μαι η μοναχική ποδηλάτισσα με μουσικούλα στα αυτιά για παρέα, πάντα σε χαμηλή ένταση! Με παραδοσιακά καλοδιωμένα ακουστικά, γιατί φοβάμαι μήπως μου πάρει ο αέρας τα pods και μετά άντε να τα ψαρεύω μέσα από τους βάλτους. Πρόσφατα άφησα τις ντροπές παράμερα και κατάργησα εντελώς τα ακουστικά πάνω στο ποδήλατο, όχι μόνο για λόγους ασφαλείας αλλά και για λόγους άνεσης. Παίζει μουσική το τηλέφωνο στη διαπασόν και δεν πα να με κοιτάζουν περίεργα οι περαστικοί!

Λίγο μετά τη λίμνη φθάνω στην είσοδο ενός αρχαιολογικού χώρου που ονομάζεται “Τείχος των Δυμαίων” και δεν ήξερα φυσικά την ύπαρξή του. Εκεί με καλωσορίζει ο φύλακας, με κερνάει σπιτικό παγωτό και προσφέρεται να φυλάξει το ποδήλατό μου για να ανέβω στο τοίχος. IT IS WORTH THE CLIMB.

Να τί είδα από εκεί ψηλά:

Το Τείχος των Δυμαίων λένε πως το έχτισε ο Ηρακλής το 1300 π.Χ. στη Δυμαία χώρα, και είναι ίσως το μοναδικό κάστρο στην παγκόσμια ιστορία που ξεκίνησε να χρησιμοποιείται 13 αιώνες π.Χ. και παρέμεινε ενεργό και σε χρήση σε όλες τις φάσεις της ιστορίας. Πρόκειται για μία προϊστορική μυκηναϊκή ακρόπολη που εξακολούθησε να χρησιμοποιείται ακόμα και μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τείχη του κάστρου ήταν κυκλώπεια και τα κατάλοιπα των κατακτητών είναι εμφανή σε καταστροφές, αφού οι ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις γκρέμισαν ένα κομμάτι από τα τείχη για να ανοίξουν είσοδο για αυτοκίνητα και πολυβολεία. Όμως έχουν γίνει αρκετές αναστηλώσεις και το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ κατατοπιστικό.

Δεν έβγαλα κάποια κοντινή φωτογραφία του τείχους, γιατί δεν μου φάνηκε ενδιαφέρον ενσταντανέ, αλλά όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει εδώ περισσότερες πληροφορίες. Να μία μακρινή άποψη του τείχους από μία λίμνη μέσα στο δάσος.

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Από τα τείχη η θέα προς το δάσος είναι συγκλοοοο-νηστική. Πέρα από το βάλτο φαίνονται τα 4.000 στρέμματα χαλεπίου πεύκης και βελανιδιάς που δυστυχώς καίγονται εύκολα με αποτέλεσμα όλο και να κουτσουρεύεται το δάσος.

Ήταν η πρώτη φορά που αντίκρυσα το φούξια χαλί από βρύα σε υδροβιότοπο και δεν πίστευα στα μάτια μου.

Ποια πουλιά κελαϊδάνε στις βαλανιδιές του παραθαλάσσιου δάσους; Κούκοι, ξεφτέρια και νανόμπουφοι μου έκαναν συντροφιά στα σκιερά μονοπάτια. (Αυτή είναι μια πληροφορία για τους φίλους μου τους bird 🦅 watchers, οι υπόλοιποι απλός απολαμβάνουμε την μουσική υπόκρουση!

Πολύ πιο ωραίες φωτογραφίες από τις δικές μου μπορείτε να δείτε εδώ.

Μέσα στο δάσος βρήκα περιποιημένα μονοπάτια αλλά και μεγάλους χωματόδρομους. Δεν υπάρχει κάποια σήμανση, ούτε πιάνει το GPS, ούτε βλέπεις τον ουρανό ή τη θάλασσα, οπότε πρέπει να εμπιστευτούμε το εσωτερικό μας GPS, το οποίο λειτουργεί με νερό βρύσης και ξεκουρδίζεται συχνά πυκνά με αποτέλεσμα να κάνω βόλτες στο ίδιο μέρος. Αλλά για βόλτα ήρθα ε; Πάντως να μπω και να βγω στο δάσος τα κατάφερα μια χαρά. Συνάντησα και τζιπ με δασοφύλακες σε περιπολία.

Αφού έφερα 2-3 φορές το δάσος πέρα δώθε, βγήκα ανάμεσα σε κάμπιγκ και ξενοδοχεία στην Παραλία της Καλογριάς!

ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ

H παραλία της Καλογριάς είναι μία non-stop αμμουδιά με ρηχή καταγάλανη θάλασσα. Σκοράρει πολύ ψηλά στην προσωπική μου βαθμολογία τέλειας παραλίας. Δε ξέρω αν πρέπει να βάλω στα + ή στα – την δύσκολη πρόσβαση.

Σε πολλά σημεία της παραλίας υπάρχουν και οι αμμοθήνες, που θα τις συναντήσουμε μέχρι την Κυπαρισσία. Μία από αυτές είναι στην άκρη άκρη της παραλίας, για να δω, μπορώ να σκαρφαλώσω; Και τί θα δω από κει ψηλά;

Να τα βήματά μου στην ανηφόρα της αμμοθήνης. Είναι πολύ ψηλά να ξέρετε!

Λοιπόν ώρα για πείνα, ας πιάσω ξαπλώστρα να βγάλω το κράνος, να δω σε τί χάλι θα είναι το μαλλί. Χα. Κουκλάρα πσσςςς!

Το ταπεινό μου κατάλυμα για το βράδυ είναι το φανταστικό ξενοδοχείο Aldemar στη Σκαφιδιά. Μέσα στο ξενοδοχείο ο Αλέξανδρος Αγγελόπουλος έκανε επέκταση και την καινουργια πτέρυγα την έχτισε σαν αντίγραφο του Πύργου της Σκαφιδιάς που βρίσκεται στο διπλανό χωριό.

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ALDEMAR

Να και το ερείπιο του original Πύργου μέσα στο χωριό της Σκαφιδιάς.

Έτσι κι εγώ την επόμενη μέρα για να εξερευνήσω και την άλλη πλευρά της παραλίας ξεκίνησα από το Aldemar μέσα από την καταπράσινη κοιλάδα του Κατάκολου, έπιασα παραλία και έφτασα μέχρι πέρα στο τέρμα.

ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΤΑΚΟΛΟΥ

Είχε προηγηθεί μία μεγάλη καταιγίδα κι έτσι μπόρεσα να απολαύσω ποδηλατάδα πάνω στην άμμο!

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

Για να προσθέσουμε λίγα ακόμα μπαχαρικά στην εκδρομή, φεύγοντας από το Aldemar επισκέφθηκα τον Αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, άφησα το αυτοκίνητο στο parking των πούλμαν και έκανα έναν μεγάλο γύρο όλο το ευλογημένο οροπέδιο της Ολυμπίας ανάμμεσα στις πορτοκαλιές, στα αμπέλια και στους χιλιάδες τουρίστες.

Μια που έφτασα μέχρι τα ιερά χώματα, σκέφτηκα να κλειδώσω το ποδηλατάκι και να επισκεφθώ το μουσείο. Not possible. Στο μουσείο μπαίνει κανείς μόνο με προαγορασμένο εισιτήριο και πάλι οι ουρές ήταν τεράστιες σε off season περίοδο.

Μία από τις τουριστικές ατραξιόν της περιοχής είναι ο εξωτερικός γύρος του αρχαιολογικού χώρου με αμαξάκι. Αλογάκια εσείς; Ποδηλατάκι εγώ!