Η νύχτα στο Yvoire ήταν εφιαλτική. Τα απανωτά μηνύματα του Ελβετικού 112, η εκκωφαντική καταιγίδα και η ανησυχία για την αυριανή μέρα με έφεραν στα όρια του πανικού. Ευτυχώς είχα τη Βαρβάρα που ήταν σε ζεν κατάσταση και με καθησύχαζε με ατάκες όπως: “Εδώ έχουμε περάσει ηλεκτροφόρα σύρματα αλώβητες, μια καταιγίδα θα μας φοβήσει;”
Παρ΄όλα αυτά η επόμενη ημέρα έπρεπε να μας οδηγήσει μετά από μία μακριά ποδηλατική διαδρομή κατα μήκος της Leman στο Μοντρέ, όπου θα παίρναμε το τραίνο για να ανεβούμε στην κορυφή του Andermatt, στην επόμενη διανυκτέρευσή μας. Αλλά ο Θεούλης είχε άλλα σχέδια για μας.
Ξυπνήσαμε με τις χειρότερες προϋποθέσεις, έξω έβρεχε, δεν ξέραμε τί να κάνουμε. Τελικά αποφασίσαμε να φορέσουμε τα αδιάβροχά μας, να καλύψουμε τις ποδηλατικές τσάντες με νάυλον και να αποτολμήσουμε την έξοδο από το Yvoire. Και ω του θαύματος: μέχρι να πακετάρουμε και να φορτώσουμε, σταμάτησε εντελώς να βρέχει. Βουρ λοιπόν.
Πήραμε τον δρόμο από το Yvoire -που βρίσκεται στη Γαλλία- για το Μοντρέ -που βρίσκεται στην Ελβετία- παραλία-παραλία, ενθουσιασμένες για τις ελάχιστες σταγόνες βροχής που μας δρόσιζαν και κάναμε μία στάση στα λουτρά του Εβιάν να πιούμε νεράκι και να κλείσουμε τα εισιτήρια των τρένων που θα μας ανέβαζαν στο βουνό.
Κάντε κλικ για διαδρομή στα Google Maps
Εδώ θα δείτε το βίντεο από τη διαδρομή που ακολουθήσαμε
Η κωμόπολη του Εβιάν
Ψάχνοντας τα δρομολόγια, διαπιστώσαμε έντρομες, ότι δεν υπήρχε σύνδεση από το Μοντρέ στο Άντερματ, παρ’ όλο που εγώ είχα ελέγξει επανειλημμένως τη συγκεκριμένη διαδρομή. Πώς ήταν δυνατόν; Πώς θα φθάναμε στην κορυφή; Ξανά πανικός.
Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνό μου και εμφανίζεται άγνωστος ελβετικός αριθμός στο καντράν. Μπα, εγώ δεν ξέρω κανένα στην Ελβετία. Απαντώ στην κλήση. Ήταν από το ξενοδοχείο μας στο Άντερματ. Μας ενημέρωσαν, ότι τα πάντα σε ολόκληρη την περιοχή είχαν πλημμυρίσει-γκρεμιστεί και δεν υπήρχε κανένας τρόπος να προσεγγίσουμε το βουνό. Μα…. Και τώρα; Εμάς η αυριανή πορεία μας συνέχιζε από την πίσω πλευρά του βουνού, είχαμε πληρωμένες κρατήσεις σε ξενοδοχεία, καταστροφή!
Κάναμε μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο και διαπιστώσαμε ότι πράγματι τα περισσότερα θέρετρα στην περιοχή ήταν βυθισμένα στα νερά και οι φωτογραφίες θύμιζαν το Μουζάκι και την Καρδιτσομαγούλα. Εδώ κολλάει το “τί Λοζάνη, τί Κοζάνη”, αλλά αυτό θα το ξαναχρειαστούμε αργότερα. Αλλαγή διαδρομής λοιπόν. Έπρεπε να βρούμε να διανυκτερεύσουμε στο Μοντρέ, στο ακριβότερο θέρετρο της Ελβετίας. Αμ πώς. Το φθηνότερο ξενοδοχείο στο Booking κόστιζε 300€ και ήταν στην άλλη άκρη της πόλης.
“Πάμε και θα τα βολέψουμε όλα,” με παρότρυνε η πάντα αισιόδοξη Βαρβάρα, πάνω που τα έβλεπα όλα μαύρα.
Δρόμο παίρνει-δρόμο αφήνει, φθάνουμε σε μία γέφυρα για να περάσουμε τον Ροδανό και να προσεγγίσουμε το Μοντρέ. Η γέφυρα βρισκόταν στο Δέλτα του Ροδανού προς τη λίμνη Λεμάν. Μπροστά στη γέφυρά κλειστός ο δρόμος, γερανοί, μπουλντόζες, εκσκαφείς κι ένα σωρό περαστικοί που χάζευαν το πανηγύρι. Πλησιάζουμε έναν κύριο με ποδήλατο και τον ρωτάμε, πώς θα φθάσουμε στη γέφυρα.
“Η γέφυρα έχει γκρεμιστεί, κυρίες μου, από τις χθεσινοβραδυνές πλημμύρες”.
Έκτακτα. Συμβουλευόμαστε τα Google maps για την πιο πάνω γέφυρα που θα μπορούσαμε να διασχίσουμε, ώστε να βρεθούμε από την άλλη πλευρά του ποταμού, τη δείχνουμε στον κύριο, “κι αυτή έχει γκρεμιστεί” μας λέει, πω πω κακό και ταραχή!
“Και πώς θα φθάσουμε στο Μοντρέ οι δόλιες ποδηλάτισσες;”
“Θα πάτε στο Bouveret, να πάρετε το καραβάκι που κάνει τον γύρο της λιμνης και θα κατεβείτε στη στάση “Μόντρε”.
Έλα ψυχή μου στη θέση σου!
Φτάσαμε λοιπόν στη στάση Bouveret πάνω που άρχισε να βρέχει.
Ελέγξαμε τα δρομολόγια…
Και εξοπλιστήκαμε αναλόγως.
Η συνήθως ήσυχη λίμνη της Γενεύης είχε φουρτούνα και το πλοιάριο κούναγε. Δείτε live:
Το πλοίο της γραμμής που έκανε το γύρω των παράλιων χωριών ήταν ένα αυθεντικό ποταμόπλοιο. Δείτε την εντυπωσιακή μηχανή του:
Ελάτε να σας πάμε μία βαρκάδα μέχρι το Μοντρέ.
Στο πλοίο που λέτε, η Βαρβάρα έπιασε κουβέντα με μία ντόπια, της είπε το πρόβλημα της διαμονής μας και η Ελβετίδα την ενημέρωσε, ότι το Μοντρέ διαθέτει ένα από τα πιο πολυτελή youth hostel της Ελβετίας σε προσιτή τιμή. Πήραμε αμέσως τηλέφωνο και εντελώς καταχρηστικά η ευγενέστατη ρεσεψιονίστ δέχθηκε να μας κρατήσει δύο κρεβάτια για τις επόμενες δύο ώρες.
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στη στεριά, γίναμε καπνός για να μην χάσουμε τα κρεβάτια μας. Τρόπος του λέγειν “καπνός” γιατί ακριβώς αυτή την περίοδο τελείωνε το Φεστιβάλ jazz του Μοντρέ και γινόταν το αδιαχώρητο στην προκυμαία, με αποτέλεσμα να πρέπει να διανύσουμε ένα μεγάλο μέρος της απόστασης με τα πόδια. Ήταν όμως τόσο εντυπωσιακό το θέαμα του φεστιβάλ που άξιζε.
Φθάσαμε λοιπόν στο παραλιακό μας youth hostel, που ήταν αυτό:
Καλό ε; Και πεντάστερο παρακαλώ. Η τιμή; 75€ το άτομο με πρωινό σε δωμάτιο bain mix με κουκέτες και κοινόχρηστα μπάνια/λουτρά. Και δικές μας πετσέτες. Αλλά ολοκαίνουργιο, πεντακάθαρο και top τεχνολογία.
Μετά την αγωνία που περάσαμε μέχρι να εξασφαλίσουμε τη διανυκτέρευσή μας, τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε μία βόλτα στο νεφοσκέπαστο Μοντρέ. Μία λέξη: Μ Α Γ Ε Ι Α !!!
Το πανέμορφο Μοντρέ
Και βουτιές, αλλά μόνο στα επιτρεπόμενα μέρη.
Χιλιόμετρα και χιλιόμετρα με πανάκριβα ξενοδοχείο παντός αρχιτεκτονικού ρυθμού και ατέλειωτα παρτέρια.
Ατέλειατα όμως!
Η κοσμοχαλασιά που άλλαξε τόσο βίαια τα σχέδιά μας μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα!