Πρώτο υπερπόντιο ταξίδι της Λαίδης με το ποδήλατο, πριν από αρκετά χρόνια και πριν από αρκετά χιλιόμετρα. Τα ‘φερε τότε η τύχη και έπεσα πάνω σε mega-καύσωνα. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε: “Μήπως καλύτερα να αναβάλουμε το ταξίδι λόγω καιρικών συνθηκών;” Οοοοοοχι ποτέ, καλύτερα να πάθω θερμοπληξία. Την οποία στο τσακ γλύτωσα, αλλά δεν το εξομολογήθηκα ποτέ σε κανένα.
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ κόστα-κόστα
Πράγματι μπορεί να κάνει κάποιος τον παραλιακό γύρο της Πάρου με ποδήλατο, αρκεί να έχει υπόψη του ότι:
α. σε αρκετά σημεία θα χρειαστεί να σούρει το ποδήλατο πάνω στην άμμο για πολλάααα μέτρα,
β. σε κάποια σημεία θα πρέπει να πάρει το ποδήλατο στον ώμο για να διασχίσει ξερολιθιές και βράχια
γ. ότι μπορεί να φυσάει τόσο πολύ κόντρα άνεμος που θα χρειαστεί να κάνει πετάλι στην κατηφόρα. Το οποίο μου συνέβει. Μεγαλείο!
δ. η σκιά στις διαδρομές αυτές είναι ακριβοθώρητο εργαλείο. Στα περισσότερα μέρη της διαδρομής το ψηλότερο δέντρο ήταν οι φασκομηλιές!
Σιγά τα λάχανα. Θα έπρεπε μόνο να είχα φορέσει μακρύ παντελόνι ή έστω ψηλές κάλτσες, γιατί οι ταλαίπωρες οι γάμπες μου έγιναν εμπριμέ από τις γρατζουνιές.
Να και η διαδρομή που έκανα στο περίπου (με google maps Link πάνω στη φώτο).
Είπα κι εγώ, Δευτέρα πρωί, αρχές Ιουλίου, πόσο κόσμο μπορεί να έχει το Blue Star Δήλος;;; Highlight της στιγμής: τα ποδήλατα βγαίνουν πρώτα από όλους!!! Δυστυχώς στην πρώτη μου ποδηλατοεκδρομή δεν είχα οργανωθεί από φωτογραφικής άποψης και τα ενσταντανέ μου είναι άθλια.
Κάνω την υπόθεση, ότι όποιος διαβάζει αυτό το άρθρο έχει ήδη επισκεφθεί το διάσημο νησί, οπότε δεν θα αναφερθώ στις αμέτρητες ομορφιές και στα αξιοθέατα, I will stick to the bike facts. Ξεκίνησα λοιπόν με κατεύθυνση προς τις διάσημες Κολυμπήθρες με τους λευκούς βράχους. No photo, γιατί είχε τόπο πολύ κόσμο και τόσες πολλές ξαπλώστρες που δεν φαινόντουσαν ούτε οι λευκοί βράχοι ούτε καν η άμμος.
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
Μέσα στο καταμεσήμερο με καύσωνα, ο ήλιος να με χτυπάει κατακέφαλα και το παγωμένο νερό στο μπουκάλι μου να βράζει πριν προλάβω να το πιώ. Ακόμα και η βουτιά σε κάθε παραλία που συναντούσα ήταν ελάσσων παρηγοριά. Έκανα μία στάση στις Κολυμπήθρες, γέμισα το παγούρι μου παγάκια και συνέχισα. Βρήκα μία αλμυρήθρα στην παραλία Μοναστήρι και έκανα μία μικρή σιέστα.
Το γεγονός ότι σε όλες τις παραλίες οι ξαπλώστρες αγγίζουν το νερό και σχεδόν δεν επιτρέπουν τη δίοδο, πραγματικά με εξοργίζει.
Πέρασα από τη Νάουσα που ήταν άδεια μέσα στο καταμεσήμερο. Έκανα μία βόλτα στα σκιερά δρομάκια με το ποδήλατο αγκαζέ.
Ξεκίνησα για Santa Maria:
Πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα εκκλησάκι… στο δρόμο για τη Λάγγερη!
Santa Maria beach bar. Ούτε θέλω να σκεφτώ, τί θα γίνεται εκεί τον Αύγουστο. nevertheless: VERY FRIENDLY PEOPLE! Το κόλπο είναι, σε κάθε μπαρ να μου γεμίζουν το θερμός με παγάκια. Για να συμβεί αυτό πρέπει να έχω ένα θερμός που να χωράνε τα παγάκια από το στόμιό του. Σημειώστε αυτή την πολύ χρήσιμη πληροφορία παρακαλώ.
Στο πρώτο μου ποδηλατικό ταξίδι, δεν είχα συνειδητοποιήσει, πόσο σημαντικές είναι οι ωραίες φωτογραφίες στο να ξαναζώ τις στιγμές τους ταξιδιού τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Έτσι τράβαγα σαχλοφωτογραφίες από το παλιό-iPhone μου και το αποτέλεσμα είναι αξιοθρήνητο. Στα επόμενα ταξίδια επήλθε μία ανεπαίσθητη βελτίωση.
Κατέβηκα στον Αμπελά και συνέχισα για το Μώλο.
Πήρα τη στροφή από την άλλη πλευρά του νησιού που την έπιανε το μελτέμι και κατέβηκα στο Πίσω Λιβάδι.
Παραλία Πίσω Λιβάδι
Έκανα μία παράκαμψη προς Λεύκες για να απολαύσω την πράσινη εκδοχή του νησιού.
Οι φωτογραφίες από τις παραλίες δεν είναι με τη σειρά, γιατί δεν θυμάμαι πια Who-Is-Who, οπότε ζητάω συγγνώμη, αν γράφω πατάτες.
Αυτή ήταν μία από τις πολλές παραλίες που χρειάστηκε να σύρω το ποδήλατο πάνω στην άμμο. Νομίζω είναι η Πούντα.
Το μονοπάτι είναι πάρα πολύ στενό! Πήρα το ποδήλατο στον ώμο από το Πίσω Λιβάδι προς τη Χρυσή Ακτή κόστα-κόστα. Τα αγκάθια ήταν πολύ βάρβαρα πάνω στα ποδαράκια μου. Εκεί που διάβαινα τα κατσάβραχα βλέπω ένα καύκαλο από μία μακαρίτισσα θαλάσσια χελώνα, ελπίζω πλήρη ημερών.
Μετά από αυτό το κομμάτι της διαδρομής οι γάμπες μου ήταν εμπριμέ. Αλλά κατάφερα να φθάσω μέχρι τη Νέα Χρυσή Ακτή και μετά στην Παλιά Χρυσή Ακτή.
“Τραπεζάκια έξω” πάνω σε μικρούτσικο ακρωτήριο μέσα στο λιμάνι της Αλυκής.
Μώλος: Ούτε οι σέρφερ δεν τολμούσαν!
Τόσο πολύς αέρας και άμμος, που δεν μπορούσα να κάνω πεντάλι για να προχωρήσω! Η παραλία Μώλος κάτω από το χωριό Μάρμαρα
Παραλία Καλόγηρος: 200 μέτρα από το Μώλο και χωρίς κύμα.
Νομίζω ότι αυτή είναι η παραλία Τρυπητή πριν το Φάραγγα, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
Φάραγγας: ευτυχώς που είχα ποδήλατο, αν έπρεπε να παρκάρω με αυτοκίνητο δεν θα περιέγραφα τώρα… γιατί θα προσπαθήσα να απεγκλωβιστώ. Υπέροχη παραλία, φοβερό beach bar, το έλα-να-δεις! (δεν φαίνονται πρόσωπα οκ;;;)
Μάλλον η Πάρος δεν είναι πολύ δημοφιλής στους ποδηλάτες, γιατί δεν συνάντησα ούτε έναν στις δύο ημέρες που έμεινα στο νησί. Λόγω των 7 μποφόρ δεν μπόρεσα να περάσω απέναντη στην Αντίπαρο, ούτε να ευχαριστηθώ την Πάρο, οπότε ανανεώνω το ραντεβού μου για μία off-season εκδρομή!
Αν θέλετε να δείτε κι άλλους, πιο επιτυχημένους ποδηλατικούς γύρους νησιών δοκιμάστε αυτά: