4η μέρα: από το Au στο Marbach
Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψουμε το πραγματικό όνομα της διαδρομής που διανύουμε εδώ και τόσες μέρες: είναι η διάσημη ROMANTIKSTRASSE! Σας βλέπω συγκλονισμένους, διότι τώρα ξέρετε, αν θέλετε να κάνετε μια εντελώς ξεχωριστή πρόταση γάμου, περάστε με την καλή σας από δω, 380 χιλιόμετρα, κάπου θα βρήκε μια ήσυχη γωνία να γονατίσετε και να προφέρετε τα τετριμμένα !
Χωρίς πλάκα τώρα, βρίσκω το concept του θεματικού δρόμου μια ωραία μαρκετινίστικη ιδέα και θα την εφαρμόσω εεεε χμμμ κάτσε να σκεφτώ που, 😄 αν ναι Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΜΗΛΩΝ στο Πήλιο, καλό; Πάντως το κομμάτι του Αυστριακού Ρομαντικού Δρόμου που καλύψαμε ποδηλατικά πρέπει να ομολογήσω, ότι ήταν μαγεία!
Σήμερα θα κινηθούμε από το Αu μέχρι το Marbach μέσω μερικών από τα πιο όμορφα χωριά της διαδρομής όπως το Spitz και το Grein ως εξής:
Για πρώτη φορά στις μέρες που ποδηλατούμε ο δρόμος άρχισε να απομακρύνεται σε αρκετά σημεία από την άμεση όχθη του ποταμού, και να περνάει μέσα από παραδοσιακά αυστριακά χωριά της πεδιάδας. Αυτά τα χωριά ήταν εντελώς αγροτικά, πάρα πολύ οργανωμένα, κυρίως με γεωργικά προϊόντα και βοοειδή, τα οποία δεν είδαμε αλλά μόνο μυρίσαμε πάρα πολύ έντονα!
Και καθώς διασχίζουμε για πολύ ώρα καλλιεργημένες εκτάσεις μακριά από το ποτάμι, κάνουμε πονηρές σκέψεις, να κόψουμε από κανένα χωματόδρομο για να επιστρέψουμε κοντά στον αγαπημένο μας Δούναβη. Αλλά ως σοφές ποδηλάτισσες δεν πράττουμε το απονενοημένο, no no no.
TIP: Ποτέ μην αποκλίνετε από τον σηματοδοτημένο δρόμο.
Ακόμα κι αν πολλά παραποτάμια μονοπάτια που ξεκινάνε δεξιά και αριστερά από τον επίσημο δρόμο της eurovelo φαίνονται πολύ προκλητικά, σκιερά και ενδιαφέροντα, δεν τα ακολουθούμε. Όχι γιατί είναι επικίνδυνα, αφού έτσι κι αλλιώς ο σκοπός τους είναι να τα ακολουθήσουν περιπατητές ή ποδηλάτες που κάνουν κάποιες κυκλικές διαδρομές. Εμείς όμως δεν κάνει να αποκλίνουμε καθόλου από τον δρόμο μας, γιατί είναι πολύ σημαντικό να ακολουθούμε τις μαγικές πράσινες ταμπελίτσες με το νούμερο έξι επάνω. Αυτές οι ταμπελίτσες υπάρχουν σε όλες μα όλες τις διασταυρώσεις που συναντούμε στο δρόμο μας. Υπάρχουν ταμπελίτσες στα πιο απίθανα σημεία, πάνω σε βρυσούλες, μέσα στα χωριά, πάνω σε τοίχους σπιτιών, κάτω από γέφυρες. Είναι τόσο εύκολο να τις ακολουθήσεις σε μία πολλές φορές λαβυρινθώδη διαδρομή. Αν όμως κάνει κάποιος καμιά εξυπνάδα και μπει σε κάποιο μονοπάτι, το πιο πιθανό είναι καταλήξει σε κανένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού, ή σε κανένα ξυλουργείο του ποταμού και να πρέπει μετά να ξαναγυρίσει όλο το δρόμο πίσω και τρέχα γύρευε που θα ξανάσυνάντησει στο μονοπάτι.
Και η θέα των αυστριακών χωριών πάνω στο ποτάμι αξέχαστη!
Τώρα θα με ρωτήσετε, τί ενδιαφέρον βρήκα και φωτογράφισα αυτό το λευκό σπίτι στο ποτάμι. Τίποτα. Αλλά σε όλη τη διαδρομή τόσα και τόσα χιλιόμετρα συναντήσαμε μόνο παραδοσιακά χωριατόσπιτα. Μπορώ να πω ότι ήταν το μοναδικό αρχοντικό σπίτι που συναντήσαμε πάνω στο ποτάμι. Άραγε ποιος υπόπτος κόμης να έμενε εδω; Θα το ερευνήσουμε και θα ραπορτάρουμε αντιστοίχως 🕵️
Πάντως άμα έχετε καμιά καλή ιδέα να μου προτείνετε, πώς να βγάζω φωτογραφίες χωρίς να χρειάζεται να κατεβαίνω από το ποδήλατο, είμαι όλο αυτιά!
Ψηλά πάνω από το παραλιακό ξενοδοχείο μας διακρίνουμε έναν όμορφο λόφο με μία εντυπωσιακή εκκλησία. Κάτι καλό θα είναι εκεί πάνω είπε η Βαρβάρα άντε σήκω πάμε. Μα κορίτσι μου έχουμε κάνει 70 km ποδήλατο, έλα να ξαπλώσουμε τα ποδαράκια μας λιγάκι να ξεκουραστούνε! Δεν ακούω τίποτε τόλμησε να μου αντιμιλήσει και εγώ υπάκουσα, γιατί η Βαρβάρα είναι δασκάλα, και πάντα υπακούμε στις δασκάλες!
Πήραμε λοιπόν κάποιες πληροφορίες στο ξενοδοχείο πώς ανεβαίνουμε σε αυτήν την εκκλησία, και μας είπανε ότι είναι περίπου μια ώρα ποδαρόδρομο. Δεν μας διευκρίνισαν βέβαια την κλήση που είχε αυτός ο ποδαρόδρομος και αυτή η μια ώρα ήταν κάθετη ανάβαση, δεν μπορώ να σας περιγράψω! Άσε που είχε πιάσει και ζέστη απογευματιάτικα στην Αυστρία!
Η Maria Taferl, έτσι ονομαζόταν αυτή η υπέροχη εκκλησία στην κορυφή του βουνού, είναι ταυτόχρονα και ολόκληρος Δήμος με 872 κατοίκους, αμε! στο Nibelungengau στην Κάτω Αυστρία!
Όταν καταφέραμε με τα χίλια ζόρια να φτάσουμε εκεί, η εκκλησία ήτανε κλειστή, οπότε κλέβω μία εικόνα για να την κολλήσω εδώ και να δω και εγώ πως ήτανε μέσα. Καλούτσικη φαίνεται.
Η κατάβαση βέβαια ήταν πολύ ευκολότερη και μας έδωσε όλη την χαρά να καμαρώσουμε το ποτάμι μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα μας. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο ήταν πια σχεδόν 8 η ώρα το απόγευμα και αντιμετώπισα με το γνωστό πρόβλημα. Δεν υπήρχε πουθενά απολύτως κανένα σημείο να φάμε. Το μικρό τοπικό σουπερμάρκετ ήταν κλειστό βέβαια αφού ήταν Σάββατο, εστιατόριο ή ταβέρνα ούτε για πλάκα, και για να κορυφωθεί η καλή μας τύχη, το συγκεκριμένο Σάββατο ολόκληρη η Αυστρία εόρταζε το θερινό ηλιοστάσιο. Το οποίο είναι εθνική εορτή και παντού γίνεται της κακομοίρας, ανάβουν μεγάλες φωτιές και βρίσκουν ευκαιρία να πιουν μέχρι τελικής η πτώση, μεγάλη η χάρη του του Ήλιου.
TIP: Όταν σχεδιάζετε ταξίδι, καλό είναι να ενημερώνεστε για τις αργίες και εθνικές εορτές της περιοχής που θα επισκεφθείτε γιατί μία ιδιαίτερη συνθήκη μπορεί να έχει μεγάλη επιρροή στην έκβαση του ταξιδιού σας.
Αν ήμασταν φυσιολογικοί άνθρωποι, θα πηγαίναμε κι εμείς στο τοπικό αυτό γλέντι. Αλλά δεν είμαστε, είμαστε παλαβές, εντελώς εξουθενωμένες, και χορτάσαμε την πείνα μας με ένα σακούλι αλμύρα αμύγδαλα που είχε φέρει η Βαρβάρα μαζί της, με το σχόλιο «αυτό θα μας χρειαστεί κάποια στιγμή.» Προφανώς την είχα κοροϊδέψει «βρε συ, δύο βαλιτσούλες έχουμε όλες κι όλες, ούτε τα βρακιά μας δε χωράνε, εσύ κουβαλάς ξηρούς καρπούς;» Αλλά τους περιδρομιάσαμε και ευχαριστήσαμε και την προνοητική μας δασκάλα! Και ξεραθήκαμε στον ύπνο μετά!