Είναι σπάνιο μία τόσο κοντινή στην Αθήνα διαδρομή να είναι τόσο εκθαμβωτική. Η Ευρωπαϊκή μεριά της Χαλκίδας (χιχιχι, αυτή της Στερεάς Ελλάδας) έχει δαντελωτές παραλίες με πεντακάθαρα νερά και ένα μονοπάτι σχεδόν 20 χλμ. που τις φέρνει όλες βόλτα. Ανάλογα με το σημείο εκκίνησης, αυτή η βόλτα μπορεί να είναι μεταξύ 30 και 50 υπέροχων χιλιομέτρων.
Είναι κοντά και πάμε συχνά! Σε μία από τις περαντζάδες μου στην περιοχή, έπεσα σε ράλι στην Καμάριζα. Είχαν κλείσει την έξοδο της Εθνικής Οδού προς Χαλκίδα για τα αυτοκίνητα, όχι όμως για τα ποδήλατα. Πάρκαρα λοιπόν, κυρία εγώ, στην έξοδο του δρόμου δίπλα στο περιπολικό, να μου προσέχει και το αυτοκίνητο και κατηφόρισα προς την κρεμαστή γέφυρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινα η πρώτη ποδηλάτισσα που έκανε πικ νικ καταμεσής της γέφυρας.
Μα εντελώς άδεια η γέφυρα!
Για να βεβαιωθώ ότι όλα βαίνουν καλώς, έκανα και έναν έλεγχο της γέφυρας από την κάτω πλευρά. Κρατάει γερά…
Κάτω από τη γέφυρα υπάρχει σηματοδοτημένος ποδηλατόδρομος.
Ποδηλατόδρομος από τη Χαλκίδα προς την κρεμαστή γέφυρα με θέα τα εργοστάσια.Η διαδρομή αυτή μπορεί να ξεκινήσει και από τη Δροσιά (που παλιά λεγόταν Χάλια και είναι η γενέτειρα της Σωτηρίας Μπέλου) αν θέλετε να αποφύγετε τα σκαρφαλώματα του Άγιου Μηνά. Τα παραθαλάσσια μονοπάτια είναι πολύ βατά, οπότε διαλέξτε trekking με άνεση, ή και MTB.
Αν θέλετε, ρίξτε μία γρήγορη ματιά στο χάρτη της διαδρομής:
Μην ανησυχήσετε, αν στη διαδρομή σας ακολουθούν UFO.
Aπό τη Χαλκίδα προς την παραλία του Άγιου Μηνά πάμε κόστα-κόστα, αρχικά στην προκυμαία της πόλης και μετά από παραθαλάσσιους χωματόδρομους. Έχει κάτι μικρές αλλά απότομες ανηφορο-κατηφόρες και αν κάποιος επιμένει να πηγαίνει παραλιακά, πρέπει όταν φθάσει στο ξενοδοχείο Πέλαγος να τσαλαβουτήσει μέσα στη θάλασσα και να ρίξει το ποδήλατο πάνω από τον σχετικά ψηλό τοίχο του ξενοδοχείου.
Οπότε καλό είναι να μην κουβαλάει κανείς βαριά μπαγκάζια στο ποδήλατο διότι έχει λίγο σπρώξιμο στην άμμο και επίσης ….
… σε κάποιο σημείο μετά την Παραλία στη διαδρομή προς το εκκλησάκι θα χρειαστεί λίγο κουβάλημα. Στις φώτο έχουμε δύο βερσιόν ποδηλάτου, και οι δύο καλές είναι!
Αν κάποιος έμπειρος ποδηλάτης δει το μπουκαλάκι των 0,5 λίτρων στη θήκη του νερού, θα γελάσει με την μικρή ποσότητα και την πιθανή θερμοκρασία που έχει πιάσει το ύδωρ. Η εξήγηση είναι, ότι σε κατοικημένες περιοχές, προτιμώ να αγοράζω -ή να ζητιανεύω- δροσερό νεράκι,, παρά να κουβαλάω βαριά μπουκάλια.
Φθάσαμε στο εκκλησάκι του Άγιου Μηνά που βρίσκεται ψηλά σε ένα λόφο/χερσόνησο, όχι υποχρεωτικό μέρος επίσκεψης, αλλά τέλος πάντων, πετάλι να κάνουμε.
Μετά το εκκλησάκι πιάνουμε παραλία και ξεκινάει η θαλασσινή δαντέλα, σε surprising επίπεδα ομορφιάς.
Μικρές ρηχές παραλιούλες με αρβανίτικα ονόματα που καταλήγουν στο highlight της περιοχής, τις Αλυκές.
Με τη σειρά ο χάρτης δείχνει ότι ονομάζονται ως εξής:
Βαλοπούλα, Ραζοπούλα, Μπουρνώντας, Φανιόλα, Αλυκές, Λιμανάκια, Βρυσούι, Κοκόσσι, Ανθηδώνα
Φάνηκαν από μακριά οι Αλυκές, η χλιδάτη παραλία της Δροσιάς με τα μπιτσόμπαρα και το χαμό το καλοκαίρι.
Να και το Εγγλεζονήσι ή Χτυπονήσι (οι κάτοικοι το λένε και Γάιδαρο), μια μεγάλη βραχονησίδα, απέναντι από την παραλία της Παναγίτσας. Το βουνό εδώ ονομάζετai Κτύπας και από αυτό μάλλον βαφτίσανε τον βράχο έτσι. Εγγλεζονήσι όμως; Που μου θυμίζει το νησί του Baker στο Λημνιώνα, από την άλλη μεριά της Εύβοιας; Ρώτησα και έμαθα, ότι το νησί το νοίκιασε το 1930 ο Άγγλος Francis Turville-Petre, για να φτιάξει εκεί το εξοχικό του. Στον πόλεμο μάλλον κάποια βόμβα αστόχησε και έκανε το νησί παρανάλωμα.
Εντάξει, δεν είναι και όλο το παραθαλάσσιο μονοπάτι αμαξητό, θα κουβαλήσουμε λιγουλάκι.
Όλοι γνωρίζουμε για το φαινόμενο της άμπωτης και της πλημμυρίδας, αλλά όταν βλέπω το βυθό της θάλασσας τσίτσιδο, με πιάνει μία όρεξη να χοροπηδήσω πάνω στην άμμο.
Έτσι πήρε και το όνομά του το στενό του Ευρίπου (εύ + ριπή). 40 μέτρα πορθμός, όλος κι όλος, ανεβοκατεβάζει τα νερά σχεδόν μισό μέτρο (έ τα παραλέω λίγο) κάθε 6 ώρες ή κάθε όποτε θέλει το φεγγαράκι το λαμπρό, που μαγνητίζει με την ομορφιά του τα καταγάλανα νερά και βγάζει στη φόρα τα απόκρυφά τους, να δείτε εδώ:
Σας δίνω και μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή, για να καταλάβετε πόσο εύκολη είναι!
Αλλά το πιο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής είναι το τοπικό Fujiyama, χιονισμένο μάλιστα! Στα ελληνικά τη λέμε Δίρφυ και έχει ύψος 1.700 μέτρα.
Στο τέλος της διαδρομής πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, θα μπούμε στα χωράφια, για να βρούμε τον καταρράκτη της Ανθηδώνας. Που έχει νερό μόνο όταν η Παραλίμνη χρειάζεται ανακούφιση από τις πολλές βροχοπτώσεις. Τότε ανοίγει το θυρόφραγμα και ξεκινάει ο χαμός για λίγες ώρες. Όσες φορές πέρασα εγώ από κει, ξεραΐλα.
Δείτε το βίντεο της ξεραΐλας:
Και να πώς φαίνεται το κανάλι από την παραλία της Ανθηδώνας, breathtaking, χα!
Αν θέλετε να δείτε το χάρτη της διαδρομής στο Google maps: