Βροχερά μέσα Μαΐου 2021, ακριβώς μόλις άνοιξαν τα σύνορα του lockdown, ακριβώς πριν από μία πολύ δυσάρεστη εγχείρηση της ποδηλάτισσας. Το καλύτερο γιατρικό για το επερχόμενο «κακό» είναι πάντα μία ποδηλατοεκδρομή. Συντροφιά μου η φανταστική φίλη μου, η Βαρβάρα, μία πραγματική Δασκάλισσα!
Οι δύο ποδηλάτισσες ξεκίνησαμε ένα Σαββατιάτικο πρωί από την Κηφισιά μαζί με τα ποδήλατά μας, τα οποία ξαπλώνουν νωχελικά μέσα στο αυτοκίνητο. Αποφεύγουμε όσο γίνεται την ποδηλατική σχάρα γιατί είναι μπελάς στο βάλε-βγάλε και φέρνει δυσκολία στο οδήγημα.
Αφού η διαδρομή ήταν 90% άσφαλτος, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με Trekking ποδήλατα. Μια στιγμή να σας δείξω το υπέροχο Specialized μου, που μου πρότεινε ο γκουρού Νίκος Σιγανός από το Kinisis Bikes. Δώστε βάση στις φανταστικές μου αποσκευές, που με έχουν βολέψει πααααρα πολύ.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Γαλατά, στο parking για τα ferry boat, που είναι ένα ασφαλές σημείο για τη διανυκτέρευση του και δρόμο παίρνει – δρόμο αφήνει.
Η διαδρομή της πρώτης μέρας με έφερε από το Γάλατα στα Μέθανα και πίσω! Να ένας πρόχειρος χάρτης:
Θέλω να είμαι ειλικρινής: εκ πρώτης όψεως, το πιο ωραίο πράγμα που διαθέτει ο Γαλατάς είναι … χμμμ. … η θεά προς τον Πόρο. Η κάτωθι φωτογραφία μιλάει από μόνη της! Ακόμα και οι λάμπες του δρόμου από την πλευρά του Γαλατά είναι στραβές… ενώ από την πλευρά του Πόρου το μόνο πράγμα που είναι στραβό, είναι ο γιαλός – εξαιτίας των γιοτ που αρμενίζουνε.
Θα τολμήσω μία άποψη να σας πω (και έναν μύθο έχω να σας πω, αλλά αργότερα): κατατάσσω το κανάλι του Πόρου στα πιο ωραία σημεία της Ελλάδας. Από όποια πλευρά και να το κοιτάξεις, ξεπηδάνε μέσα από τους πευκόφυτους λόφους των ηφαιστείων του οι λευκοί στίχοι του Σεφέρη, ενώ σου κλείνουν πονηρά το μάτι οι θυγατέρες του Τυνδάρεω. Κι εμείς θε να τις κυνηγήσουμε με τα ποδήλατά μας.
Πριν καταπλεύσουμε όμως στο υπέροχο αυτό νησί, έχουμε μία μακρινή διαδρομή να καλύψουμε: 60 χλμ για να πάμε και να έρθουμε στα Μέθανα…. καλά, όχι και τόσο «μακρινή», δεν θα κάνουμε δα και το γύρο της Γαλλίας, για το γύρο του Πόρου έχουμε προετοιμαστεί μόνο!
ΓΑΛΑΤΑΣ
Πήραμε το δρόμο που πήγαινε κόστα-κόστα κατά το προσφιλές μου σύστημα. Έχω πειστεί πλέον, μετά από εκατοντάδες ποδηλατικά χιλιόμετρα, ότι πάντα υπάρχει ένα παραθαλάσσιο μονοπάτι που θα σε πάει μακριά. Και η διαδρομή από το Γαλατά στα Μέθανα στο ξεκίνημα της λοξοδρομάει σε μονοπάτια, τα οποία διασχίζουν λεμονόδαση, πορτοκαλεώνες και εντυπωσιακά αγροτικά αρχοντικά του προηγούμενου αιώνα. Το άρωμα των λεμονανθών είναι μεθυστικό και η ανοιξιάτικη ευωδιά του κάμπου είναι σχεδόν ανατριχιαστική.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής αντικρίσαμε αυτό το μεξικάνικο θέαμα, που άξιζε να απαθανατιστεί! Και για να παραφράσουμε το τραγουδάκι του Ελύτη, εδώ βρήκαμε τα φρούτα που `χε στο πανέρι της.
Η ΤΑΚΤΙΚΟΥΠΟΛΗ ΤΟΥ ΦΑΒΙΕΡΟΥ
Μετά στρίψαμε προς Μέθανα. Ανεβήκαμε το λόφο για την Τακτικούπολη που αποδείχθηκε κάπως ζόρικος (130 m ανάβαση – και μην ακούσω «τσσσσσσς»). Γενικά το θέμα με τους λόφους είναι ότι τους ανεβαίνεις, τους κατεβαίνεις και μετά στο γυρισμό τους ξανανεβαίνεις και τους ξανακατεβαίνεις, έτσι για να εμπεδώσεις το ποδηλατικό καψόνι.
Στην κορυφή του λόφου το χωριό ονομάζεται Tidy City. Ρωτήσαμε τον πρώτο εύκαιρο βοσκό στο παρακείμενο λιβάδι, ο οποίος μας διαφώτισε ως εξής: “Η κωμόπολη Δάρα μετονομάστηκε σε Τακτικούπολη, γιατί είχε τακτικό στρατό.” Έλα καλέ! Δηλαδή αν είχε αντάρτες, πώς θα τη λέγανε; Ας το googlάρουμε για ασφάλεια: εδώ λοιπόν το 1826 ο Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός Φαβιέρος οργάνωσε το πρώτο σώμα τακτικού στρατού της Ελλάδας. Συγκλονισμένες από τις πρόσφατες γνώσεις – και καταϊδρωμένες- γιατί ο Φαβιέρος διάλεξε να οργανώσει το τακτικό σώμα στην ανηφόρα, συνεχίζουμε το πετάλι. Περνάμε από την αδιάφορη εκκλησούλα του Αγίου Κυπριανού με ενδιαφέρουσα θέα για τα σχετικά ενσταντανέ.
Καβατζάρουμε το βουνό προς την κατηφόρα, περνάμε το λαιμό της Τροιζηνίας, εκεί που είχε φτιάξει το κάστρο του ο Φαβιέρος, και βρισκόμαστε στη χερσόνησο. Τα τοπία είναι νεφοσκέπαστα αλλά υπέροχα και σύντομα ήρθε να μας προϋπαντήσει η μυρωδιά του κλούβιου αυγού, προπομπός της θεραπευτικής αίγλης αλλοτινών μεγαλείων.
ΜΕΘΑΝΑ ΑΠΟ ΜΕΘΑΝΙΟ
Τα Μέθανα από μακριά φαίνονται πανέμορφα κι από κοντά μοιάζουν απόκοσμα. Σαν ταινία του Αγγελόπουλου, σαν παλιό σκηνικό θεάτρου χωρίς ηθοποιούς. Πάντα στο μυαλό μου «Μέθανα» σήμαινε μία δικαιολογημένη διακοπο-απόδραση των καταπιεσμένων συζύγων εποχής μεσοπολέμου και εντεύθεν από την οικογενειακή εστία, τάχα μου – τάχα μου για να κάνουν τα λουτρά τους. Αν δεν το έχετε ακούσει από τη γιαγιά σας, σίγουρα το έχετε δει σε ελληνικές ταινίες. «Θα πάμε για λουτρά στα Μέθανα». Κάτι σαν το Baden Baden ή το Karlovy Vary στο πιο παραλιακό ή μήπως όχι;
Οι Αχαιοί και οι Λακεδαίμονες καταφεύγουν στην ηφαιστειακή αυτή λουτρόπολη εδώ και 3.000 χρόνια για να ανακουφίσουν αρθρίτιδες, ρευματισμούς, διαζύγια και ένα σωρό άλλα. Τα ιαματικά νερά αναβρύζουν από ένα βάθος 3.000 μέτρων. Πολύ πρόσφατα, το 1830, ο αρχίατρος του Όθωνα, Κ. Βούρος, ήρθε στα Μέθανα, πήρε δείγματα από τις πηγές και τα έστειλε στο Μόναχο για ανάλυση. Τα αποτελέσματα κατέταξαν τις πηγές των Μεθάνων στις πιο intensive της Ευρώπης. Όχι όμως τώρα πια…
Ανυποψίαστες πλησιάσαμε στην είσοδο του φυσικού λιμανιού, όπου μας υποδέχθηκε η μυρωδιά του μεθανίου και το απόκοσμα γαλακτερό χρώμα της θάλασσας. Μπαίνοντας στα αριστερά μας, μέσα σε μία πισίνα από γαλάζιο γάλα κολυμπούσε ένα έρημο, θεαματικά κομψό, ρημαγμένο κτίριο. Το Methana Volcanic Spa. Αν σ’ αγαπάει ο Θεός… για τα δικά μου τα μάτια πάντως το θέμα ήταν πρωτόγνωρο!
Αυτό το μικρό αριστούργημα χτίστηκε τη 2η δεκαετία του 20ου αιώνα σε σχέδια του Τσίλλερ και όπως είναι προφανές, τελευταίως ξεθύμανε και από το 2017 είναι εκτός λειτουργίας. Οι πηγές δεν πέρασαν τις εξετάσεις. Όποιος θέλει ίαμα, απλώς βουτάει στη θάλασσα.
ΑΞΙΑ ΕΙΣΙΝ «τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια», δάσκαλε Ελύτη που δίνεις λόγο στη βουβή φαντασία μας.
Αλλοτινών καιρών δόξες. Σήμερα το τοπίο της εγκατάλειψης βασιλεύει στην όμορφη πόλη των Μεθάνων. Είναι κατανοητό βέβαια, αφού οι ρευματοπαθείς τουρίστες παίρνουν πλέον φάρμακα για τους σφάχτες τους, μα να, ολόκληρος ο μηχανισμός που είχε στηθεί για να ανακουφίσει τις πονεμένες αρθρώσεις τους σκουριάζει από την αλμύρα και τον χρόνο. Προσθέστε σε αυτό, ότι επισκεφθήκαμε την πόλη την σημαδιακή ημερομηνία που άνοιξαν οι μετακινήσεις μετά το lockdown, τουτέστιν δεν υπήρχε ψυχή ζώσα Σάββατο πρωί. Γυρίσαμε την πόλη των Μεθάνων, όπου το μεσημέρι παραδόξως δεν μύριζε καθόλου μεθάνιο και καταλήξαμε σε ένα γραφικό ταβερνάκι. Γιατί καλό το πετάλι, αλλά κι ένα χταποδάκι στα κάρβουνα είναι καθώς πρέπει.
Μέσα σε όλες τις ομορφιές να και μία χαρακτηριστική ασχήμια, που σε χτυπάει κατάμουτρα.
Κατά μήκος της όμορφης promenade στη παραλία, το ένα δίπλα στο άλλο τα ξενοδοχεία-φαντάσματα, μάρτυρες μιας ξεθωριασμένης dolce vite. Δυστυχώς η ζωή τα έφερε έτσι και τα Μέθανα μοιάζουν με πόλη-φάντασμα όπου τα περασμένα μεγαλεία είναι πλέον κατάλληλα για σκηνικά σε ταινίες τρόμου φερ’ ειπείν.
Δείτε τα στοιχειωμένα ξενοδοχεία στα Μέθανα
Βγαίνοντας από την άλλη πλευρά των Μεθάνων, κάναμε ποδήλατο κατά μήκος της ακτής και φθάσαμε στην παραλία του Λιμνιώνα. Καθ’ οδόν συναντήσαμε αρκετούς θαρραλέους που μέσα στη μαγιάτικη δροσιά πλατσουρίζανε – αλλά βέβαια τα ιαματικά νερά ήταν ζεστά! Απ’ ότι φαίνεται οι πηγές σκάνε μύτη σε αρκετά σημεία των βράχων και κάνουν τη θάλασσα χαμάμ. Το καταλαβαίνεις από τις πενιχρές σημάνσεις ή τα σκουριασμένα σκαλάκια πάνω από τα βράχια, βάζεις μαγιό και βουτάς.
Φθάσαμε μέχρι το Λιμνιώνα, είδαμε το φερόμενο ως διάσημο beach bar “La Playa” ψηλά στα βράχια –ήταν κλειστό βέβαια, αλλά φαινόταν μεγαλείο- και επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή (Μέθανα, Τακτικούπολη) για να επισκεφθούμε και την άλλη πλευρά της χερσονήσου.
Ας ρίξουμε μία ματιά εδώ τριγύρω
Αν βέβαια ήμασταν μάγκες, θα σκαρφαλώναμε με το ποδήλατο τον απότομο δρόμο προς τα γραφικά χωριά της χερσονήσου και το ηφαίστειο, αλλά ούτε μάγκες είμαστε και η νύχτα θα μας έπιανε, οπότε τσουπ στην πλευρά, που βλέπει την Επίδαυρο.
Κάτω από το χωριό Μεταμόρφωση κάναμε πολύ ωραίο παραθαλάσσιο ποδήλατο περνώντας από την παραλία Δάριζα.
Θέλαμε να βρούμε το πολύτραγουδισμένο Λεμονοδάσος και πέσαμε πάνω σε «απολιθωμένες» ελιές. Ψάχναμε βέβαια σε λάθος μέρος, γιατί τα ελάχιστα απομεινάρια του Λεμονοδάσους είναι ακριβώς από την αντίθετη μεριά της Χερσονήσου της Τροιζηνίας.
Ο ΥΔΡΟΒΙΟΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΨΗΦΤΑΣ
Στο τέλος της Δάριζας συναντήσαμε μια περιοχή με πολύ παράξενο όνομα: Ψήφτα. Είδα κι έπαθα να το απομνημονεύσω. Η Λιμνοθάλασσα της Ψήφτας είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο που πάει από την Επίδαυρο στο Γαλατά. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της Ελλάδας, αλλά εγώ, βιολόγος δεν είμαι, από πλευράς εμφάνισης θα τον θεωρήσω ένα από τους μέτριας ομορφιάς υδροβιότοπους της Ελλάδας, και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι κύριοι ερωδιοί, έχω να σας αραδιάσω δέκα πιο γουάου υδρότοπους.
Αλλά αν θέλετε, μπορείτε να ρίξετε μία ματιά και να μου πείτε κι εσείς τη γνώμη σας:
Πείτε κι εσείς τη γνώμη σας για την Ψήφτα!
Στην επιστροφή μας προς Γαλατά ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο. Στα δεξιά μας ήταν η πόλη της Τροιζηνίας και διάφοροι αρχαιολογικοί χώροι, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πέρα από το γεγονός ότι διεκδικούν τον τόπο γέννησης και ανατροφής του Θησέα. Εδώ στα πέριξ έζησε κι ένας άλλος μυθικός αλλά απρόσεκτος βασιλιάς, ο Σάρων. Ο μεγαλειότατος καθώς κυνηγούσε ένα ελάφι, πνίγηκε στη θάλασσα, η οποία πήρε το όνομά του. Συμπέρασμα: στην Αρχαία Ελλάδα πρέπει να πνιγείς για να βαφτιστεί ένα πέλαγος. Είτε είσαι ο Ίκαρος, είτε η Ιώ, ακόμα κι αν είσαι ο μπαμπάς του Θησέα!
ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ CANAL D’ AMOUR
Μέθανα on sunset before boarding the 1min trip to Poros. Ενημερωτικά : Φέριμποτ έχει κάθε μισή ώρα μέχρι τις 10:00 το βράδυ, λάντζες όμως έχει κάθε 10 λεπτά όλο το εικοσιτετράωρο. Ο Πόρος περηφανεύεται ότι είναι το μοναδικό νησί της Ελλάδας με εικοσιτετράωρη ακτοπλοϊκή σύνδεση! Λάθος περηφανεύεται βέβαια γιατί από πρώτο χέρι μπορώ να επιβεβαιώσω, ότι η σύνδεση με την Σαλαμίνα είναι εικοσιτετράωρη επίσης! Αλλά ας τους αφήσουμε να το πιστεύουν.
Με το φεριμπότ το εισιτήριο κοστίζει 1€ + 1€ το ποδήλατο, αμέ, δηλαδή συνολικά 2€ εγώ και το ποδηλατάκι μου. Και καθώς περιμένουμε το Ferry Boat, τραβάμε κι΄ ένα ρομαντικό βιντεάκι.
Παρ’ όλο που είχα ξαναπάει τόσες φορές, μόλις τώρα συνειδητοποίησα, ότι ο Πόρος αποτελείται από δύο ξεχωριστά νησιά. Ενώνονται από μία γεφυρούλα, εκεί στη στρατόπεδο του Ναυτικού και έχουν και ονόματα: η Σφαιρία (το μικρό νησί που είναι η πόλη του Πόρου) και η Καλαυρία. Note: μπορείτε να κάνετε και το γύρω της Σφαιρίας με ποδήλατο, έχει παραλιακή promenade.
Διανυκτερεύσαμε σε ένα πολύ χαριτωμένο και αρκετά πολυτελές κατάλυμα, τη Villa Irene, ακριβώς πάνω στη θάλασσα. Όταν διαλέγω δωμάτιο ποδηλατο-ταξιδιού, βασικό κριτήριο είναι να χωράνε στο δωμάτιο και τα ποδήλατα, άρα να είναι ισόγειο και μεγάλο. Δεν διακυνδυνεύουμε να βρεθούμε το πρωί χωρίς σέλα, ή και χωρίς ολόκληρο το ποδήλατο, γιατί μετά πώς θα επιστρέψουμε στην αφετηρία μας;
Η νυχτερινή βόλτα στο λιμάνι για δύο ποδηλάτισσες που έχουν κάνει 60 χλμ ανηφοροκατηφόρες ήταν προσχεδιασμένη να μεταλλαχθεί σε βάλσαμο ουζοποσίας. Η αίσθηση της μετά-lockdown ελευθερίας ήταν πραγματικά μεθυστική και το ξύπνημα με θέα το ρολόι του Πόρου Κυριακή πρωί, μας καλημέρισε με την υπενθύμιση, πόσο τυχερές είμαστε που ποδηλατούμε σε αυτή τη χώρα. Δεύτερη μέρα της βόλτας μας για το γύρο της Καλαυρίας. Είπα «Ρολόι» και θυμήθηκα, ότι ακόμα και το εμβληματικό αυτό κτίσμα είναι χτισμένο πάνω σε κρατήρα ηφαιστείου. Πόσοι κρατήρες πχια;
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΥΡΙΑΣ
Ένας ντόπιος μας έδωσε συμβουλή, να κάνουμε την διαδρομή μας ξεκινώντας από την πλευρά του Ρωσικού Ναύσταθμου. Σοφή παραίνεση! Η διαδρομή περνάει δίπλα από όλες τις διάσημες παραλιούλες του Πόρου και ανηφορίζει προς το Ναό του Ποσειδώνα. Πράγματι η ανάβαση από αυτή τη μεριά είναι πιο βατή. Ο δρόμος είναι καινούργιος, ασφαλτοστρωμένος και η θέα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ σε κάθε σημείο. Μέσα στον κόλπο του Ναύσταθμού από ψηλά διακρίναμε το περίφημο νησάκι Δασκαλειό, που μοιάζει με καρδιά, όταν το φωτογραφίσεις από drone. Έχει πάνω ένα εκκλησάκι και γίνονται γάμοι με το τουλούμι. Τόσο απλά και κοντινά, φιγουράρει σε πολλές καμπάνιες του ΕΟΤ… γι’ αυτό κι εγώ δεν έκανα κλικ!
Τα τοπία και η θέα ήταν τόσο ωραία, που δεν άξιζε να τραβήξω φωτογραφίες, έβγαλα όμως ένα σύντομο βιντεάκι που μπορείτε να δείτε εδώ.
Η θέα από το Ναό του Ποσειδώνα προς τα Μέθανα και το Πετροκάραβο, τον λευκό βράχο που μόλις διακρίνεται στο βάθος είναι «αποπνικτικά» breathtaking. Ναι, η ανηφορική διαδρομή από το Νεώριο προς το Ναό είναι από τις πιο όμορφες ποδήλατο-διαδρομές που έχω κάνει! Πευκόφυτη, με τη θάλασσα στα αριστερά, φαρδύς δρόμος, κανένα αυτοκίνητο ακόμα! Μια μέρα θα κάνω μία λίστα με τις απολαυστικότερες διαδρομές που έχω κάνει πετάλι. Stay tuned.
Ο Ναός του Ποσειδώνα στο ύψωμα του βουνού, μαρμάρινα ερείπια με ενημερωτικές ταμπέλες, είναι ένα πολύ ωραίο διάλειμμα για κολατσιό, λίγη ανάβαση ακόμα με θέα τον κόλπο της Επιδαύρου και ολόκληρο το Σαρωνικό. Κάπου μετά το Ναό υπάρχει μία ταβέρνα με το χαριτωμένο όνομα “Παράδεισος” και θέα σε ολόκληρο τον κόλπο της Επιδαύρου. Εκεί γεμίσαμε τα παγούρια μας με νεράκι και συνεχίσαμε στην πευκόφυτη διαδρομή. Κατάβαση από την άλλη πλευρά πάνω από το Ξενοδοχείο Sirene και προς το Ασκέλι.
30 χλμ μαζί με το γύρο της Σφαιρίας και κλείνουμε με βουτιά στο Λιμανάκι της Αγάπης και hamburger στο Άσπρο Γάτο που νιαουρίζει από 1909.
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΣΑΡΩΝΑ
Και κάπως έτσι ήρθε η ώρα να πάρουμε το ferry για το Βιλαμπάχο, ελπίζοντας ότι το αυτοκίνητο στέκεται ακόμα στο parking και –το βασικότερο- ελπίζοντας ότι δεν έχουμε χάσει το κλειδί του.
Εδώ το link της κυκλικής διαδρομής χωρίς ηφαίστειο.
Στους χάρτες το Garmin -που όταν ανοίγω το GPS η μπαταρία του κρατάει το πολύ 6 ώρες- αποτύπωσε τις διαδρομές των 2 ημερών. Γεια σου Σάρωνα με τα όμορφα νησιά που μας έχεις αραδιάσει στη θάλασσά σου.
