Η Σκύρος είναι πανέμορφη αλλά δυσπρόσιτη, αφού για να την προσεγγίσουμε πρέπει να συμβούν τα εξής δύο:
(1) να πάμε με το αυτοκίνητο μέχρι την Κύμη, την πατρίδα του Pap-ανικολάου, που απέχει 140 χλμ και 2,30 ώρες από το σπίτι μου στην Κηφισιά και
(2) να πάρουμε το καράβι για να πάμε στη Λιναριά, το λιμάνι της Σκύρου, σε μία διαδρομή σχεδόν δύο ωρών.
Όλο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο συν του ότι και η διαδρομή Αθήνα-Κύμη είναι άβολη, με πολλές στροφές. Επιπροσθέτως, για την lonely ποδηλάτισσα η Σκύρος ήταν μία από τις πιο δύσκολες εκδρομές που έχω κάνει. Αλλά επειδή την λατρεύω, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Γυναίκα, όχι νέα αλλά εντελώς μόνη ψάχνει εν μέσω καύσωνα να βρει το δρόμο της στα κατσάβραχα.
Δείτε το χάρτη της διαδρομής εδώ:
Την πρώτη φορά που έφτασα στη Σκύρο πριν τριάντα χρόνια, φρεσκοπαντρεμένη και χωρίς ποδήλατο, το φέρυ μπόουτ το έλεγαν King Lykomidis, σε μια εποχή που δεν υπήρχε wikipedia για να μάθω την ιστορία του συγκεκριμένου βασιλιά. Spoiler: η ιστορία του Λυκομήδη θα μας χρειαστεί στην πορεία, οπότε ας τη διαβάσω να ξεστραβωθώ!
Όμως με συγκινεί ιδιαιτέρα το γεγονός, ότι και τότε και τώρα την ώρα που φτάνει το καράβι στο λιμάνι, παιανίζει το soundtrack από την “Οδύσσεια του διαστήματος 2001″. που είναι το Also sprach Zarathustra του Richard Strauss. Τώρα πια ο βασιλιά Λυκομήδης αποσύρθηκε και η Skyros Shipping co προμηθεύτηκε νέο πλοίο, τον Αχιλλέα, το τραγούδι όμως του bar CAVOS παραμένει το ίδιο για να συγκινεί τους παλιούς επισκέπτες του νησιού και να ανατριχιάζει τους καινούργιους.
Εγώ δεν εμπίπτω ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη κατηγορία, αφού ήταν μόλις η τρίτη επίσκεψή μου στο νησί, που ήταν “πατρίδα” της Καρολίνας και της Τζουλιάνας (τα δύο από τα έξι ανεψούδια μου) και αθεράπευτος έρωτας του γαμπρού μου του Αντώνη. Πλέον μπορώ να πληροφορηθώ από το google μερικά ενδιαφέροντα factάκια για τον πρώην βασιλιά της Σκύρου. Όπως μας λέει λοιπόν η wiki, ο Λυκομήδης ήταν βασιλιάς των Δολόπων στη Σκύρο και είχε ένα τσούρμο κόρες ωχωχωχωχ. Πόσο μυαλό είχε η Θέτιδα που έφερε τον μονάκριβό της γιο, αυτό που τώρα έχει και πλοίο Κύμη-Λιναριά με το όνομά, τα είπαμε, δεν τα είπαμε για τον Αχιλλέα λέμε, που τον φτιασίδωσε να μοιάζει με κοπέλα για να γλυτώσει την επιστράτευση στο Τρωικό Πόλεμο. Μεταξύ μας, κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση της. Κάτι ήξερε η δόλια μάνα. Ο Αχιλλέας όμως παίζοντας αμπάριζα με τις θυγατέρες του Λυκομήδη, άφησε έγκυο τη μία από αυτές, τη Δηιδάμεια. Δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα Αχιλλέα!
Ποδηλατικό alert: Η φίλη μου η Φαίη επιμένει, ότι κάποια στιγμή πρέπει να ενστερνιστώ τη νέα εποχή και να βάλω κουμπωτά παπούτσια στα πετάλια. Εγώ πάλι, επιρρεπής στις τούμπες, υποπτεύομαι ότι θα μισερωθώ αν την ακούσω!
Τί λέτε;
Λιναριά
Αφού με υποδέχθηκαν με τις φανφάρες του Στράους στη Λιναριά, έφαγα μία μίνι αστακομακαρονάδα στο Ιβιλάι, γιατί εγώ είμαι παλιά και ξέρω που να φάω στη Σκύρο! παρέα με τη νύφη μου τη Βασιλική που θα με φιλοξενούσε το βράδυ -της φόρτωσα και τις αποσκευές μου να μην τις κουβαλάω… και ξεκίνησα το πετάλι νομίζοντας ότι θα κάνω τον περίπλου εν ευθυμία. Μπα! Η Σκύρος έχει ανηφόρες. Και αγριοκάτσικα στη μέση του δρόμου. Και όρνεα για τους ξεχασμένους. Και σκυλιά. Γενικά Άγιο είχα…
Τέλος πάντων, ξεκίνησα προς τα δεξιά της Λιναριάς. Στόχος η παραλία της Κολυμπάδας μετά το Νύφι, με πολύ δύσκολη πρόσβαση, αλλά είναι σπαρμένη με τα πιο λευκά και ροζ κουφετο-βότσαλα που έχω δει!
Κανόνας της σοφής ποδηλάτισσας: δεν αναπτύσσω ποτέ ταχύτητα. Ο λόγος; Αν γκρεμοτσακιστώ, δεν θα υπάρχει κανείς να με μαζέψει. Το αναφέρω αυτό, γιατί πολλές φορές στα διάφορα ποδηλατικά site βλέπω πως με καμάρι οι ποδηλάτες επιδεικνύουν τα κοντέρ τους και τα νέα ρεκόρ ταχύτητας που έπιασαν. Δεν πειράζει, θα φτάσω λίγο αργότερα αλλά ζωντανή.
Πάντως μην σας τρομάζει το πεσμένο ποδήλατο, δεν είχα πού να το στηρίξω.
Βάζω και αυτή τη φωτογραφία από την αριστερή πλευρά της παραλίας για να καταθέσω αυτό που όλη η Ελλάδα ξέρει. Με πονάει το αυθαίρετο με την τζιπάρα πάνω στον αιγιαλό. Με εξαγριώνει. Και πέφτω παντού πάνω του!
Από ψηλά βλέπω την παραλία Νύφι -με ομώνυμη πηγή, αμέ! Όχι ότι θα κατέβω να τη δω από κοντά.
Έφυγα από αυτή την πλευρά του νησιού και κίνησα για το Αχίλλι, με την περίφημη μαρίνα-φάντασμα που έγινε επί ΠΑΣΟΚ και δεν λειτούργησε ποτέ. Σε ένα νησί που δεν έχει απολύτως καμία τουριστική υποδομή, αλλά επίσης και απολύτως κανένα ενδιαφέρον να αποκτήσει τουριστικές υποδομές, η λαμογιά μιας μαρίνας σε λάθος σημείο κάνει κρα ότι κάποιοι ήθελαν να πουλήσουν τα οικοπεδάκια τους για χρυσάφι στην απαλλοτρίωση! Και για να μην παραφράσω ξανά τον Ρίτσο, που έχει πολυφορεθεί, να πω «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»… Άραγε εδώ τσίμπησε ο Οδυσσέας τον Αχιλλέα που τον είχαν ντύσει Αχχιλίτσα για να γλιτώσει το φανταριλίκι;
Νυχτώνει και πρέπει να μαζεύομαι σιγά σιγά. Πού θα κοιμηθούμε το βράδυ; Στης Βασιλικήηηηηηης αλλά με βόλτα στα σοκάκια της Χώρας και ποτάκι σε βεράντα με θέα. Εκτιμώ και την απελπισμένη προσπάθεια της ξανθιάς Λέιντης να κάνει φλάφι μαλλί μετά από οχτώ ώρες ποδηλατικό κράνος.
Ένα αξιοπερίεργο στο νησί της Σκύρου, και βγάλτε εσείς συμπεράσματα, είναι ότι δεν υπάρχουν σχεδόν πουθενά ενοικιαζόμενα δωμάτια πάνω στη θάλασσα. Τα περισσότερα είναι στα μεσόγεια, μέσα σε ελαιώνες, μποστάνια ή περιβόλια. Είναι ζήτημα αν μπορείς να βρεις σε ολόκληρο το νησί 3-4 καταλύματα που να βγαίνουν στο κύμα.
Και κάτι άλλο: σε σύγκριση με άλλα νησιά, στην μεγαλύτερη έκταση του νησιού τα κτίσματα τηρούν τους κανόνες της σκυριανής ή τελοσπάντων της αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής. Πολύ λίγα αλουμίνια, πολύ λίγα κάγκελα, πολύ λίγες παραφωνίες! Αξίζει ένα μπράβο στους κατοίκους.
Ασπούς: Σε αυτή την παραλία είχαμε κάνει διακοπές πριν από 16 χρόνια με τα παιδιά μωρά. Ένα δίχρονο και ένα πεντάχρονο στην παραλία είναι εφιάλτης για τη μάνα. Δεν το λες ακριβώς «διακοπές». Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ξαναέρθω και να βουτήξω σε αυτή τη συγκεκριμένη παραλία όταν τα παιδιά μου θα είχανε μεγαλώσει, για να καταλάβω, την αίσθηση που έχει η άμμος κάτω από τις πατούσες, όταν δεν αγωνιώ μην πνιγεί κανένα μωρό! Here I am!
Να και το ηρωικό ποδήλατο, να δώσουμε τα εύσημα στην “Αργώ” που με κουβαλάει στα μονοπάτια της Σκύρου. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια και ο εξοπλισμός ήταν κάτω του βασικού.
Διανυκτέρευση στα Μαγαζιά και ξεκινάμε πρωί πρωί για να γνωρίσουμε το υπόλοιπο νησί. Από τον βράχο ψηλά ψηλά νομίζω ότι γκρέμισε ο βασιλιάς Λυκομήδης το Θησέα, όταν αυτός έφυγε προδομένος και καταδιωγμένος από την Αθήνα. Ο Βασιλιάς φοβήθηκε, μήπως ο Θησέας, που ήταν πρώτο όνομα στην πίστα, του φάει το θρόνο. Πρωτάκουστο για τα ελληνικά δεδομένα, ε; Αυτή τη φορά παίρνουμε το δρόμο από τα Μαγαζιά προς το Μόλο να δούμε, τί θα μας ξημερώσει.
Η Σκύρος είναι γνωστή για πολλά μοναδικά πράγματα και ένα από αυτά είναι τα αγριοκάτσικά της. Τα αγριοκάτσικα είναι παντού, κυρίως στο βόρειο, ακατοίκητο και βραχώδες μέρος του νησιού. Κυκλοφορούν ελεύθερα και εμποδίζουν την κυκλοφορία των τίμιων ποδηλατών 
. Εκεί που προχωράω καμαρωτή και καταϊδρωμένη στις ανηφόρες τσουπ πετιούνται δυο τρία κρι-κρι μέσα στο δρόμο με βζιν ταχύτητα, κυριολεκτικά μπροστά στις ρόδες μου, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε κανόνα κυκλοφορίας, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους οδηγούς και τους ποδηλάτες στην Αθήνα. Επίσης, όπως πληροφορήθηκα από πρώτο χέρι, αν καταφέρεις και τα πιάσεις, μπορείς να τα φας! Δεν ανήκουν σε κανέναν και είναι πάρα πολλά, σας διαβεβαιώ.
Γυρίσματα
Η πιο ωραία αμμουδερή παραλία μετά τα Μαγαζιά και το Μόλο είναι τα Γυρίσματα, αλλά βρίσκεται στο μάτι του καιρού!
Δεν θα ήμουν καθώς πρέπει, αν δεν έβγαζα μία σέλφι με τα Σκυριανά αλογάκια.
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς σέλφι, πάντως ένα από τα things-to-do με τα παιδιά στη Σκύρο, είναι το συγκεριμένο pony ride, το έχουμ εκάνει κι μείς το πάλαι ποτέ.
Μετά από απάνθρωπη ανηφόρα και ύποτη κατηφόρα (γιατί ως γνωστόν ότι κατεβαίνει, μετά ανεβαίνει!) έφτασα στον Άγιο Πέτρο, στις Πύλες του Παραδείσου…
Άγιος Πέτρος
Η παραλία του Αγίου Πέτρου είναι από τις πιο δυσπρόσιτες, ωραίες παραλίες του νησιού. Έχει αρκετά χιλιόμετρα χωματόδρομο μέσα σε πυκνό πευκοδάσος, το τελευταίο κομμάτι του οποίου είναι αρκετά στενό και δύσκολο. Η παραλία έχει χοντρή λευκή άμμο άλλα μέσα η θάλασσα έχει πλάκες που γλιστράνε. Η παραλία του Αγίου Πέτρου έχει γύρω-γύρω μεγάλα πεύκα σε σχήμα ομπρέλας που σχηματίζουν κανονικά δωμάτια, τα οποία είναι γεμάτα free campers! Χημική τουαλέτα δεν είδα πουθενά… μάλλον!
Την ώρα που έφτανα με το ποδήλατο στην παραλία του Αγίου Πέτρου, στον χώρο που παρκάρουν τα αυτοκίνητα υπήρχε ένα τεράστιο τζιπ το οποίο φόρτωνε καμιά πενηνταριά διπλωμένες σκηνές μαζί με τα παρελκόμενα. Προφανώς κάποιοι είχαν τελειώσει το κάμπινγκ τους και φεύγανε. ΠΕΝΗΝΤΑ!!!
Πάνω από την παραλία του Αγίου Πέτρου υπάρχει μία φανταστική ταβέρνα του Πέτρου (!), με πολύ φιλικό προσωπικό και νόστιμους σκυριανούς μεζέδες. Έτσι κι αλλιώς στην παραλία δεν υπάρχει ούτε νερό για να πιεις, οπότε μία επίσκεψη στην ταβέρνα του Πέτρου αξίζει. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι δεν έπιανε ούτε το κινητό, δεν υπήρχε καθόλου τηλεφωνικό δίκτυο αλλά ούτε και wifi. Είναι φανταστικό να βρίσκεις τη σήμερον ημέρα ένα μέρος χωρίς αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό». Γι’ αυτό βαστάμε πάντα μαζί μας έναν χάρτινο χάρτη, οποίος έχει δύο πλεονεκτήματα:
α. Λειτουργεί offline
β. Προσφέρει πανοραμική θέα.
Εγώ χρησιμοποίησα αυτόν εδώ.
Στην ταβέρνα “ο Πέτρος” η λαϊκή τέχνη νανουρίζει τα ζωντανά!
Το απόγευμα άφησα το ποδήλατο να ξεκουραστεί και ανέβηκα στη Χώρα για να απολαύσω τη θέα. Δεν θα σας πρήξω με αναλυτικές πληροφορίες για το πανέμορφο νησί, αφού μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες εδώ.
Ήρθε η ώρα να πάρω το πλοίο της επιστροφής. Εχω αφήσει παραπονεμένες δύο από τις πιο ωραίες παραλίες του νησιού, τον Πεύκο και την Κυρά Παναγιά, που δεν τις πρόλαβα. Να κάνω και ένα τσεκ στην παραλία Αχερούνες, ακριβώς δίπλα από την Λιναριά και βουρ για το λιμάνι να προλάβουμε το πλοίο που φεύγει σχεδόν αξημέρωτα.
Το πλοίο έρχεται και το μπαρ παιανίζει το γνωστό τραγούδι καθώς κατεβαίνω την κατηφόρα για το λιμάνι.
Το αναμενόμενο πλεονέκτημα του να γυρνάς έναν τόπο με το ποδήλατο είναι ότι βιώνεις το μέρος με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι αν τον επισκεπτόσουν με αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα, ή ακόμα και με τα πόδια. Μπορείς να μπαίνεις σε κάθε στενάκι, χωματόδρομο, παραλιακό μονοπάτι, και να βλέπεις πράγματα που ακόμα και οι μόνιμοι παραθεριστές ποτέ δεν έχουν δει. Το πιο ξεχωριστό είναι, ότι ταξιδεύοντας έτσι μπορείς να ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙΣ τον τόπο με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο. Περνώντας ανάμεσα στις αυλές των σπιτιών μοσχοβολάει το κρεμμυδάκι που τσιγαρίζει η νοικοκυρά για το μπριάμ. Το άρωμα καρύδας του Coppertone με συνοδεύει στις διαδρομές κοντά σε πλαζ. Στα χωριάτικα μονοπάτια μπορώ να ξεχωρίσω αν η απλωμένη μπουγάδα έχει πλυθεί με απορρυπαντικό πλυντηρίου ή πράσινο σαπούνι. Και διασκεδάζω πολύ όταν ο αφρατούλης κύριος με το ξεκούμπωτο πουκάμισο και το καφάσι πίσω από τη μοτοσικλέτα που περνάει δίπλα μου, έχει λουστεί με φτηνή κολόνια για να πάει στο μποστάνι. Η πατρίδα μου το καλοκαίρι συχνά έχει το χρώμα της θάλασσας, τον ήχο των τζιτζικιών αλλά και τη μυρωδιά του σκίνου, της πευκοβελόνας και της αλευρωμένης μαριδούλας που τηγανίζεται στο γκάζι!
Strong recommendation: αν θέλετε να γνωρίσετε πραγματικά το νησί, ξεχάστε το ποδήλατο και αφιερώστε οπωσδήποτε μία ημέρα για μία day cruise με τα καραβάκια που ξεκινάνε από τη Λιναρία.
Έχουμε κι άλλα νησάκια για ποδηλατικές εξορμήσεις. Δείτε εδώ τη Νάξο! Και τη ΣΥΡΟ