7η μέρα: Βιέννη, one and only!
Χθες το απόγευμα φθάσαμε κόστα-κόστα μέχρι το κέντρο της Βιέννης, αφού ο Δούναβης στο έμπα της πόλης διαιρείται σε πολλά κανάλια, τα επονομαζόμενα Donaukanal, ένα από τα οποία ακολουθήσαμε μέχρι να λοξοδρόμησουμε για το ξενοδοχείο μας.
Σήμερα θα δοκιμάσω για πρώτη φορά ποδηλατικό τουρισμό σε Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα! Και μάλιστα βραβευμένη για την ποδηλατική της ευαισθησία.
Τα κανάλια είναι πολύ όμορφα και έχουν κατάφυτες όχθες ή σκιερά δρομάκια στις δύο πλευρές τους.
Γενικα ότι είδαμε έξι μέρες ως ποδηλάτισσες στους ήρεμους και ερήμους δρόμους του Δούναβη εδώ το ξεχάσαμε. Εκατοντάδες ποδηλάτες στους ποδηλατοδρόμους με μεγάλη ταχύτητα , με πατίνια, ρόλερ, όρθια, καθιστά, με χερούλια, ηλεκτρικά, της κακομοίρας!
Έπρεπε να συνηθίσουμε το γεγονός ότι υπήρχαν ξεχωριστά φανάρια για τους ποδηλάτες σε κάθε διασταύρωση και πέφτουν πρόστιμα…
Το ποδήλατο πάνω στους καλντερίμι-like δρόμους -ήταν αρκετά απαιτητικό για τον ταλαιπωρημένο πισινούλη μας.
Η Βιέννη είναι μία πανέμορφη μικρή πρωτεύουσα ενός πανέμορφου μικρού κράτους -το οποίο διανύσαμε με το ποδήλατο από τη μία άκρη ως την άλλη- με αέρα ξεπεσμένης αυτοκρατορίας και ένα μόνιμο σύμπλεγμα κατωτερότητας λόγω περασμένων μεγαλείων.
Και θα μου πείτε, από πού κι ως πού δικαιούμαι δια να ομιλώ περί των μεγαλείων των Αψβούργων, εγώ μία ταπεινή ποδηλάτης; Ω ναι, εγώ και το μεγάλο στόμα μου έχουμε μία κάπως ξεκάθαρη άποψη περί των αυστριακών μεγαλείων, αφού στα τέλη του προηγούμενου αιώνα -fin de ciecle το έλεγαν αυτό κάποτε- πέρασα τέσσερα χρόνια σπουδάζοντας τη λογοτεχνεία και τις τέχνες αυτής της πόλης, μεταξύ άλλων βέβαια.
Προφανώς στην μία και μοναδική μέρα που γύρισα με τις δύο ρόδες την αγαπημένη μου πόλη, ελάχιστά πράγματα πρόλαβα να δω και ακόμα λιγότερα να καταλάβω, αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι μετά από 30 χρόνια η πόλη σε ένα μεγάλο μέρος της, τουλάχιστον στα 50 km που τριγύρισα εγώ, ήταν ακριβώς ίδια και απαράλλαχτη. Σα να μην είχε περάσει μία μέρα. Ίδιοι δρόμοι, ίδιες ταμπέλες, ίδια ζαχαροπλαστεία και ξενοδοχεία, θα μπορούσε να είναι πολύ συγκινητικό ή creepy.
Κοκορευόμαστε λιγάκι!
Να ζητήσω συγνώμη που οι παρακάτω φωτογραφίες είναι λίγο άσχετες και δεν αντικατοπτρίζουν ούτε στο ελάχιστο την ομορφιά αυτής της πόλης, αλλά πραγματικά δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοφωτογραφίσω.
Να η κάτω πύλη του Hofburg ας πούμε, την έχω κόψει γιατί είχε τόσους τουρίστες που δεν βλεπόταν.
Όλα τα κτίρια στο κέντρο είναι φρεσκοβαμένα, φρεσκοπλυμένα και πολύ περιποιημένα.
Και ένα αυστριακό κωλαράκι με αρχαιοελληνικές καταβολές…
Η Ακρόπολη της Βιέννης προσπαθεί αν σταματήσει τον πόλεμο. Δεν βοήθησε πολύ αυτό………
Kaertnerstrasse και Graben, όλοι έχουμε πάει εκεί. Όλοι εκτός από τους ποδηλάτες, που απαγορεύονται στους πεζόδρομους γιατί κινδυνεύει η ακεραιότητα των τουριστών και μας σταμάτησε η αστυνομία παρακαλώ.
Τα διάσημα αμαξάκια της Βιέννης που ονομάζονται Fiaker.
Αυτή είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη της πόλης, ακριβώς δίπλα στα ανάκτορα του Hofburg, λίγο παρακάτω από το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Ωραίο ημικυκλικό κτίριο, το εσωτερικό του οποίου αφήνει παντελώς αδιάφορους όλους τους περαστικούς τουρίστες, αλλά συγκινεί εμένα που πέρασα σχεδόν τέσσερα χρόνια μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες του, την εποχή που διάλεγες το βιβλίο που θα σου δάνειζαν μέσα από χειρόγραφες καρτούλες σε ατελείωτα συρτάρια με αλφαβητική σειρά. Τότε είχες δικαίωμα να πάρεις τα βιβλία στο σπίτι σου και δεν μπορώ να υπολογίσω, πόσα κιλά βιβλία κουβάλησα μπρος και πίσω στα χρόνια των σπουδών μου. Αλλά μπορώ να υπερηφανευτώ ως γνήσια κοκορόμυαλη, ότι υπάρχει και ένα δικό μου βιβλίο μέσα σε αυτήν την βιβλιοθήκη. Για να κάνω ακόμα περισσότεροι φιγούρα θα σας πω τον αυθεντικό τίτλο της Διδακτορικής μου Διατριβής στα γερμανικά, τον οποίον δε χρειάζεται καν να προσπαθήσετε να βάλετε στο Google translate γιατί είναι εντελώς αδιάφορος: Die Technik der Gemäldebeschreibung in der Erzählliteratur des 19. Jahrhunderts. Όχι, ούτε τον τίτλο ούτε το θέμα τα διάλεξα εγώ αλλά ο αείμνηστος καθηγητής στον οποίον με ανέθεσαν ως μπουναμά με το ζόρι: Professor Werner Welzig. Δεν χάρηκε καθόλου, δεν έβλεπε την ώρα να με ξεφορτωθεί και το επιστημονικό αποτέλεσμα ήταν για κλάματα! Ευτυχώς στη συνέχεια με κέρδισαν τα playmobil!
Να τα ποδηλατάκια μας, που σήμερα τα καβαλάμε για τελευταία φορά, αφού το απόγευμα θα τα παραδώσουμε στο κατάστημα από το οποίο τα ενοικιάσαμε! Θα μας λείψουν, ο αποχωρισμός θα είναι δύσκολος!
Τώρα που έπιασα τις δακρύβρεχτες φοιτητικές μου αναμνήσεις, πρέπει να ξορκίσω και άλλο ένα απωθημένο. Τα χρόνια που σπούδαζα στην Βιέννη, ήμουν εδώ με υποτροφία, και τα οικονομικά ήταν περιορισμένα. Ότι χρήματα εξοικονομούσα από το φαγητό, πήγαιναν στο σκουός. Με τα χίλια ζόρια μπορούσα να πληρώσω τον φτηνότερο καφέ στο διάσημο Café central, όπου κάθε φοιτητής που σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να περνάει τουλάχιστον ένα πρωινό την εβδομάδα διαβάζοντας τα βιβλία που είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη!
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, έχω σκοπό να παραγγείλω ολόκληρο τον κατάλογο!
Η βόλτα μας θα κλείσει στο παλάτι του Schönbrunn όπου δεν επιτρέπεται να μπουν ποδήλατα, ούτε έχουμε όρεξη να επισκεφτούμε τα ανάκτορα, τα οποία έχουμε δει στο παρελθόν, οπότε κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στους κήπους και η Βάρβαρα την πέφτει για έναν μεσημεριανό υπνάκο κάτω από τα δέντρα!
Όσο η Βαρβάρα κάνεις το μεσημεριανό της beauty sleep, εγώ τριγυρνάω στα παλιά μου λημέρια, εδώ που ερχόμουν παλιά για τρέξιμο τα πρωινά. Σκέψου βρε παιδί μου τι χλιδή να κάνεις τζόκινγκ στους κήπους της Σίσσυς!
Οι κηπουροί της Βιέννης έχουν κεφάκια μέσα στους κήπους του παλατιού!
Και ήρθε η ώρα να παραδώσουμε τα ποδήλατα και να προετοιμαστούμε για την πτήση της επιστροφής.
Ξεκινήσαμε πριν από 8 ημέρες με αγωνία για το άγνωστο και αβεβαιώτητα για το αν θα μπορούσαν τα ποδαράκια μας να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της διαδρομής. Γυρίζουμε καμαρωτές και πανευτυχείς, έτοιμες για νέες ποδηλατικές περιπέτειες. Auf Wiedersehen.