6η μέρα: από το Hollenburg στη Βιέννη
Άντε και τελειώνουν τα βάσανά σας, κοντεύουμε στο τέρμα και το πάμε λάου-λάου για να το φχαριστηθούμε.
Έχουμε ακόμα μερικά χιλιομετράκια να καταπιούμε:
Σήμερα λέμε εκτός απροόπτου να τερματίσουμε στη Βιέννη, τη φοιτητική μου πατρίδα. Αφήνουμε πίσω μας το Hollenburg με την χαριτωμένη πανσιόν και τον έκφυλο κόμη και παίρνουμε τον ποδηλατόδρομο που θα μας πάει μέσω του Tulln του αββαείου του Klosterneuburg κατευθείαν στο Hundertwasserhaus. Ε; Δεν έχετε παράπονο, δίνω τροφή για γκουγκλάρισμα…
Κάνει διαβολεμένη ζέστη σε συνδυασμό με την ποταμίσια υγρασία, δεν υπάρχει σκιά για πολλά χιλιόμετρα και όσο πλησιάζουμε προς τη Βιέννη σηκώνεται δυνατός αέρας, χαρακτηριστικό της περιοχής, που μας πάει τραμπαλίζοντας. Δείτε πόσο τρέμει το βίντεο:
Θεούλη μου, δέντρο! Ξάπλα στο παγκάκι για κανένα μισάωρο δίπλα στη σχολή ποταμίσιου σκι του Tulln, όχι όπου κι όπου…
Ξανά στο δρόμο. Όταν λέμε μηδέν σκιά, το εννοούμε!
KLOSTERNEUBURG
Να και το Klosterneuburg, το οποίο επισκεφθήκαμε από κοντά για λίγο, αλλά δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρον.
Χαλβαδοχλίδα τύπου ροκοκό να πούμε!
Από μακριά φάνηκαν τα πρώτα βιεννέζικα κτιρία.
Και το Ειρηνάκι συγκινήθηκε κάπως 🥺
Αλλά έχουμε ακόμα δρόμο…
Ουφ, επαύλεις δίπλα στο ποτάμι, φτάνει πια.
Κάνουμε ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι εδώ και έξι ημέρες και σχεδόν πουθενά δεν το είδαμε να κυλάει σαν φυσιολογικό ποτάμι. Στα περισσότερα σημεία του έμοιαζε με λίμνη όπως αποδεικνύουν και οι φωτογραφίες. Κάποια στιγμή πετύχαμε σε μια παραλιακή μπιραρία έναν ποδηλάτη που του πιάσαμε κουβέντα, σπάνιο, πως το πάθαμε, ο ποδηλάτης ήταν πολιτικός μηχανικός από το Krems, αυτή την πανεπιστημιούπολη που συναντήσαμε χθες. Τον ρωτήσαμε λοιπόν, γιατί βρε πουλάκι μου αυτό το ποτάμι μοιάζει με λίμνη; Και μας είπε ότι ο Δούναβης σε όλο το μήκος του εντός Αυστρίας είναι μία από τις βασικές πηγές παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος του αυστριακού κράτους. Συνολικά υπάρχουν 10 υδροηλεκτρικά εργοστάσια με υπό-ποτάμιες τουρμπίνες, που ελέγχουν την ροή του νερού ώστε να κινεί τις τουρμπίνες ανάλογα με τις ανάγκες τους σε ηλεκτρικό ρεύμα.
Όλα αυτά τα εργοστάσια ονομάζονται Donaukraftwerk και ασχημαίνουν το κατά τα λοιπά υπέροχο ποταμάκι, αλλά προφανώς θα ξελασπώσουν την Αυστρία στον καιρό της ενεργειακής κρίσης.
Εμείς στην πορεία μας συναντήσαμε τουλάχιστον πέντε από αυτά τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Δεν ξέραμε τι ακριβώς είναι αλλά τώρα το ξέρουμε.
Αλλά δεν ξεμπερδέψαμε ακόμα με τα εργοστάσια του Δούναβη: Από χθες σας έχω υποσχεθεί επίσκεψη στο πυρηνικό εργοστάσιο, να που φθάσαμε, Δευτέρα είναι, κόσμο θα έχει, μπορεί και να μας ξεναγήσουν, στο διάσημο Zwentendorf Nuclear Power Plant!
Μπα, ερημιά, ψυχή δεν υπάρχει, τι γίνεται βρε παιδιά, τόση ενεργειακή κρίση και εδώ έκλεισαν τις στρόφιγγες;
NUCLEAR DANGER
Google Alert 🚨 Ο πυρηνικός σταθμός Zwentendorf ήταν ο πρώτος και μοναδικός πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που κατασκευάστηκε στην Αυστρία, από τους τρεις που είχαν σχεδιαστεί. Η Αυστρία είναι μία βαθιά δημοκρατική χώρα, μάλλον από ζήλια για τη γείτονα αξ αριστερών και όταν παίρνει μία απόφαση, τη θέτει σε δημοψήφισμα. Έτσι έκαναν και με το ατομικό εργοστάσιο. Το κατασκεύασαν πρώτα να δει ο κοσμάκης τί χάρμα είναι και μετά κάλεσαν τους Αυστριακούς να ψηφίσουν αν θέλουν να πατήσει ο προθυπουργός το ΟΝ. Και οι Αυστριακοί που είναι μυστήριοι είπαν ΟΧΙ. Και το εννούσαν. Όχι σαν κάτι άλλους που ξέρουμε…
Το εργοστάσιο δεν λειτούργησε ποτέ. Όλα αυτά μας τα είπε ο φίλος μας ο ποδηλάτης-μηχανικός. Όταν μας είδε που στεναχωρηθήκαμε για το χαμένο εργοστάσιο, μας αποκάλυψε ότι τίποτε δεν πάει τζάμπα σε αυτή τη ζωή, αφού ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού του εργοστασίου πουλήθηκε στη Φουκοσίμα μετά το σεισμό και έτσι ξεκινήσαμε πάλι το πετάλι μας με αναπτερωμένο ηθικό ότι όλα ανακυκλώνονται σε αυτή τη ζωή, αρκεί να έχει κανείς τα σωστά κονέ!
Σε αυτό το σημείο της διαδρομής υπήρχα τρεις παράλληλοι ποδηλατόδρομοι σε διαφορετικά σημεία του αναχώματος και εμείς διαλέξαμε τον δεξιότερο και πιο σκιερό.
Σε αυτό το σημείο να προσθέσω, ότι όσο πλησιάζουμε προς τη Βιέννη τόσο πληθαίνουν οι παραλίες πάνω στο Δούναβη και στα παράπλευρα κανάλια του, πολύ περιποιημένες και φροντισμένες. Έχουμε μαγιώ στις τσαντούλες μας (εκτός από αδιάβροχα για όλα τα μέρη του σώματος) αλλά δεν θα βουτάγαμε στη θολούρα ούτε για πλάκα.
Θυμάστε σίγουρα, ότι σε όλη τη διαρκεία του ταξιδιού μας βρήκαμε ξαπλώστρες, κούνιες, αιώρες και κάθε λογής χλίδα. Σε αυτό το σημείο όμως, 20 χλμ έξω από τη Βιέννη αγγίξαμε το θαύμα!
Πάνω που κοντεύαμε να λιποθυμήσουμε από την κούραση, κόψαμε δεξιά σε έναν οικισμό -πάντα ακολουθόντας τις πράσινες ταμπελίτσες του eurovelo- και μέσα στις συστάδες των δέντρων διακρίναμε αυτές τις ωραιότατες, μισαπισμένες ξαπλώστρες. Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα και αντριχιάζω! Στρώσαμε πάνω τις πετσετούλες μας και ρίξαμε έναν ύπνο τρικούβερτο (δικούβερτο για την ακρίβεια).
Η θέα από τις ξαπλώστρες προς το λιμνο-ποτάμι.
Λίιιιιιιιιιιιγο ταλαιπωρημένες ε;
Άντε να τα μαζεύουμε μήπως φτάσουμε κάποια στιγμή στη Βιέννη.
Hundertwasser δεν σας υποσχέθηκα; Νάτο το παλλικάρι μας. Όχι η διάσημη πολυκατοικία του αλλά το κτίριο Ανακύκλωσης της Βιέννης, δικό του έργο.
Και με αυτή τη θέα εγκαταλείψαμε το ποτάμι που μας συντρόφεψε για έξι μέρες για να πάμε στο Βιεννέζικο ξενοδοχείο μας και να αφιερώσουμε την αυριανή μέρα σε Bike sight seeing. Χμ ναι… πιο πολύπλοκο από ότι πίστευα!
| Marienhof, Vienna | 67,1 € |
Χωρίς πρωινό, τί στα κομμάτια, στη Βιέννη είμαστε, δεν θα βρούμε ένα κρουασάν να πάρουμε μπρέκφαστ;